Ξέρεις γιατί νιώθεις έτσι; Είναι επειδή ξεχνάς.

Ξεχνάς όλες τις θυσίες που έκανε ο σύντροφός σου για εσένα. Ξεχνάς τις ατελείωτες ώρες της δουλειάς για να μην σου λείψει τίποτα, ξεχνάς το άγχος που τράβηξε, τις περιποιήσεις όλες που σου έχει κάνει. Ξεχνάς, τα όσα ο σύζυγος μοιράστηκε μαζί σου, ξεχνάς τα όσα η σύζυγος πάλεψε για χατίρι δικό σου μόνο. Ξεχνάς τις φορές που βρήκες ένα σπίτι ζεστό και καθαρό. Ξεχνάς τα όνειρα, τους κόπους, τις στιγμές που μέχρι τώρα μοιραστήκατε. Τα ξεχνάς όλα αυτά, και πιάνεσαι από κάτι μικροπράγματα, από κάτι αηδίες. Και πέφτεις. Και μιζεριάζεις. Και στεναχωριέσαι. Και μαζί, και τον άνθρωπό σου στεναχωρείς.

Ξεχνάς της μάνας σου τα όλα τα ξενύχτια, τις αγωνίες που πέρασε μαζί σου. Ξεχνάς τις φροντίδες της, τον πόνο που για σένα βίωσε. Ξεχνάς την αγάπη της. Και οργίζεσαι μαζί της, και θυμώνεις, για μια δυο παραξενιές που έχει. Και απομακρύνεσαι. Και πληγώνεσαι εσύ, και αυτήν μαζί σου την πληγώνεις.

Ξεχνάς το γάλα και το κρεβάτι που μοιράστηκες μαζί τους. Ξεχνάς τα παιχνίδια που κάνατε μαζί. Και τώρα δε μιλιέστε με τα αδέρφια σου, και γερνάτε χώρια, για δυο μέτρα γη κληρονομική.

Ξεχνάς τα όσα πέρασες με φίλους, το πόσο σου στάθηκαν σε δύσκολες στιγμές. Και για μια παράλειψή τους, τώρα απομακρύνθηκες. Πάλι μόνος. Παρεξηγημένος.

Και ίσως να ξεχνάς και πράγματα άλλα για πολλούς…

Ξέρεις γιατί νιώθεις έτσι; Είναι επειδή ξεχνάς.

Αχαριστία.

Αν θες, αναθεώρησε. Θυμήσου.

Καλό σου βράδυ.

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.