facebook_e-psyxologos

 

Κάθομαι βράδυ Κυριακής, και προσπαθώ να μαζέψω, σκέψεις σκόρπιες.
-”Γιατί όχι σε μένα;”, είναι αυτή που κυριαρχεί.
Γιατί να έχω ζέστη, ρεύμα, φαγητό;
Γιατί χαρτί και μολύβι να έχω, και κρεβάτι, και ηρεμία, και ειρήνη, την ώρα που σε ανθρώπους δίπλα μου, πολυτέλεια φαντάζουν…
Και γιατί και σήμερα να είμαι υγιής;
Γιατί να μην πρέπει να μπω για χημειοθεραπεία, γιατί να μην πρέπει να πάρω αγωγή, γιατί να μην πονάω;
Γιατί αυτή η Κυριακή, να μην με βρίσκει στον θάλαμο ή την αναμονή κάποιου νοσοκομείου; Γιατί όταν ο πόνος, την δίπλα πόρτα την χτυπάει;
Και οι άνθρωποι…
Όλοι αυτοί που κοντά μου έχω, γιατί και σήμερα, γιατί να μπορώ ακόμα να τους αγγίζω, να τους βλέπω, να τους χαμογελώ, να μαλώνω μαζί τους;
Γιατί όταν μάνες θάβουν τα παιδιά τους, γιατί όταν άνθρωποι, βράδυ Κυριακής, μνήμες έχουν για παρέα;
Γιατί όχι σε μένα Άνθρωπε; Και γιατί όχι και σε σένα;
Μήπως πιο καλοί είμαστε; Μήπως πιο δίκαιοι; Μήπως πιο άξιοι;
Δεν είναι τύχη Άνθρωπε. Ούτε αξιοσύνη είναι.
Και να σου πω…
Τρέμω στην ιδέα να μάθω…Δεν θέλω…
Αυτό που ξέρω, όχι όμως γνωστικά, είναι το ότι με ό,τι έχουμε, και με τρόπο, όποιο μπορούμε, οφείλουμε Άνθρωπε, ανακούφιση να προσφέρουμε.
Οφείλουμε.
Όχι σαν σωτήρες. Όχι σαν ικανοί.
Σιωπηλά. Εν κρυπτώ.
Καληνύχτα.

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.