Όταν οι πόρτες κλείνουν, κανείς δεν ξέρει το τι συμβαίνει σε ένα σπίτι. Κανείς δεν ξέρει τις έγνοιες, τον πόνο, τα βάσανα και τις σκοτούρες που κουβαλάν οι άνθρωποι που μένουν σε αυτό.

Ανοίγεις το στόμα σου και κρίνεις. Ο ένας έτσι, ο άλλος αλλιώς και αλλιώτικά. Δεν έχεις όμως ιδέα για το τι μπορεί αυτός που έτσι εύκολα στον τοίχο στήνεις να τραβάει. Δεν έχεις ιδέα, για τους δαίμονες με τους οποίους χρόνια μπορεί τώρα να παλεύει.

Και όταν εσύ έπαιζες με τα παιδιά στη γειτονιά, αυτός πάλευε μεροκάματο να βγάλει. Και όταν εσένα σε αγκάλιαζε η μάνα σου, αυτός ευχόταν να μην είχε γεννηθεί. Και όταν σπούδαζες, όταν ανέβαινες επαγγελματικά, όταν με την ‘’αξία’’ σου μόνος στεκόσουνα στα πόδια σου και έβαζες σε μια τάξη τη ζωή σου, με έναν στρατό ανθρώπους από πίσω σου να σε στηρίζουν, αυτός μετρούσε τα ψιλά τον μήνα για να βγάλει. Και όταν εσύ γνώριζες τον έρωτα, κάποια τέρατα είχαν φροντίσει, ώστε αυτός, αυτός που κρίνεις και κατηγορείς, από μικρός, τον έρωτα να τον μισήσει…

Και είναι και τόσα άλλα…. Δυστυχώς τόσα πολλά, που δεν αρκούνε οι σειρές, όλα για να στα περιγράψω…

Κρύβε λοιπόν λόγια. Μην κατακρίνεις. Όσο μπορείς. Κάνε αν θες καλύτερα, καμία προσευχή. Κρύβε όμως λόγια.

Όταν οι πόρτες κλείνουν, δεν φαντάζεσαι το τι σταυρό καθένας κουβαλάει…

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.