Θέλω να μου πεις με το χέρι στην καρδιά. Πως φτάσατε ως εδώ; Πως φτάσατε στο σημείο να είστε ξένοι μέσα στο ίδιο σας το σπίτι; Θέλω να σκεφθείς και να μου πεις, πως δύο άνθρωποι οι οποίοι πάλεψαν μαζί, μοιράστηκαν, έκλαψαν και γέλασαν μαζί, ερωτεύτηκαν και πόνεσαν, πως κατάντησαν να είναι δύο άγνωστοι. Πως κατάντησαν να μην μιλιούνται;

Είναι κάποιες καταστάσεις άρρωστες. Ψυχοπαθολογικές. Επικίνδυνες. Που όταν συντρέχουνε μέσα στη σχέση, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να φύγεις μακριά. Να φύγεις για να προστατευτείς. Να φύγεις για να επιβιώσεις. Δεν αναφέρομαι όμως σε αυτές…

Στις άλλες τις αναφέρομαι. Που τίποτα κραυγαλέο δεν συμβαίνει. Που είναι πράγματα μικρά, απλά και καθημερινά αυτά τα οποία φέρνουν προστριβές. Που είναι τα μικρά αυτά όλα που σας έχουνε απομακρύνει. Που αν σε ρωτήσω, πως φτάσατε ως εδώ, δεν ξέρεις με βεβαιότητα να πεις.

Ξέρεις…

Μπορεί χίλια δυο να έχεις κρατημένα για τον άλλον. Ότι σου έκανε, ότι σου είπε, ότι σε παραμέλησε ή ότι ξέχασε… Με το χέρι σου όμως στην καρδιά. Είναι λόγος όλα αυτά για να είστε έτσι; Είναι λόγος όλα αυτά για να μαραζώνει μία σχέση;

‘’Και τι να κάνω;’’, ίσως ρωτήσεις.

Το πρώτο βήμα. Ναι. Πάλι εσύ. Και μία, και δύο, και όσες φορές χρειαστεί. Το πρώτο βήμα, για να ζωντανέψει ξανά η σχέση.

Άλλωστε, είναι περισσότερα αυτά που σας ενώνουν, από αυτά που σας κρατούνε χωριστά.

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.