Η πιο μεγάλη μάχη Άνθρωπε, με τον ίδιο μας τον εαυτό πάντοτε ήταν.
Με τις κακές συνήθειες, όλες εκείνες, που από τα πολύ παλιά, παντού μαζί μας κουβαλάμε.
Και ας είναι γλυκές. Και θελκτικές. Και δύσκολο να παραδεχτούμε ας είναι, πως για κακά πολλά, είναι πηγές.
Λεύθεροι, δεν θα γίνουμε ποτές, αν στις συνήθειες αυτές, αν στα πάθη, που στον εαυτό του καθένας μας αναγνωρίζει, την πλάτη δεν επιδεικτικά τη γυρίσει.
Μια ιστορία θυμάμαι, για μια γυναίκα, που με άλλους τρεις, από αυτό που σπίτι κάποτες ονόμαζε, έφευγε μακρυά. Ένα σπίτι που οι κακές συνήθειες μα και τα πάθη όλα που ‘χε, το οδήγησαν στο να καεί. Και λέει η ιστορία αυτή, πως στάχτη, στήλη άλατος, έγινε η γυναίκα. Τίποτες κακό δεν έκανε, παρά μόνο, στο σπίτι της, μια τελευταία ματιά ήθελε να ρίξει…
Πάντοτε αναρωτιόμουνα, γιατί αυτή η αδικία; Γιατί ενώ τόσο κοντά ήτανε, σώα, ασφαλής να φύγει, γιατί να επιτραπεί, στάχτη να γενεί… Και θύμωνα για το άδικο πολύ…
Νομίζω όμως τώρα πως κατάλαβα…
Πως μέσα της, τα πάθη δεν τα είχε πολεμήσει. Πως μέσα της, δεν παραδέχτηκε, κακό, πως το σπίτι της, της κάνει.
Πως όσο μακρυά και αν έφευγε, το σπίτι με τα πάθη, και τις συνήθειες τις κακές, θα είχε στη καρδιά της.
Και πως λέυθερη Άνθρωπε, ξανά, ποτές, δε θα μπορούσε, πουθενά να είναι…
Η πιο μεγάλη μάχη Άνθρωπε, με τον ίδιο μας τον εαυτό πάντοτε ήταν…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.