facebook_e-psyxologos

Κλείσε τα μάτια… Αφέσου…

Χτυπάει το τηλέφωνο. Σηκώνεις…

Τρεμάμενη. Φοβισμένη. Έχει όλο το κουράγιο, που μπόρεσε να βρει, μαζέψει.

Το ακούς. Το νιώθεις.

Είναι η φωνή, που σου λέει ότι τελείωσε. Είναι η φωνή, που σου λέει ότι για πάντα έχει φύγει.

Θάνατος.

Και γίνονται ξάφνου, τα πόδια σου τσιμέντο.

Και είναι το ακουστικό, που πια πολύ βαρύ σου φαίνεται.

Και είναι το στομάχι, κόμπος σφιχτός, σφιχτός πολύ.

Και είναι και το μυαλό… Είναι το μυαλό που την ομίχλη του παρά, έντονα, γρήγορα, άγρια δουλεύει…

Και έρχονται στο νου…

Και έρχονται, τα σ’αγαπώ και τα μου λείπεις, που πιότερο δεν φρόντισες να πεις.

Και έρχονται, τα δεν πειράζει, για πράγματα που σού ‘κανε, μεγάλα και μικρά.

Και έρχονται συγγνώμες, πολλές, που κάποιος ψευτοεγωϊσμός, δεν άφησε, από το στόμα σου να βγούνε.

Και τα, συγχωρεμένος να ‘σαι., που θα μπορούσες στον άνθρωπο που έφυγε να ‘χεις πει, ως τώρα…

Άνοιξε τα μάτια τώρα… Και σκέψου…

Σκέψου, η φωνή αυτή, πως έλεγε του πατέρα και της μάνας σου, του αδερφού ή της αδερφής σου, του συζύγου ή της συντρόφου σου, του φίλου, της φίλης, του γείτονα, του δίπλα, του αδερφού, το όνομα…

Πως αυτό, Άνθρωπε, να νιώθεις σε κάνει;

Δεν είναι για τους άλλους, πράγματα μόνον αυτά…

Αγάπα, συγχώρεσε, άσε εγωισμούς, συγγνώμη ζήτα.

Βιάσου Άνθρωπε… Άνοιξε τα μάτια..

Και βιάσου…

 

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.