Άλλο πράγμα ο πόνος, και άλλο η θλίψη…

Ο θλιμμένος άνθρωπος, κρύβει μέσα του εγωισμό. Τη θλίψη του την κάνει σημαία. Επιζητά την προσοχή, την παρηγοριά, την επιβεβαίωση. Ο θλιμμένος άνθρωπος, συνειδητά ή ασυνείδητα αναζητά το ‘’ντάντεμα’’, των άλλων. Ο θλιμμένος ο άνθρωπος, σακατεύει με τη στάση του αυτή, τον ίδιο τον εαυτό του. Η θλίψη, είναι επιλογή. Μια πολύ κακή επιλογή.

Αντίθετα, τον πόνο, ο άνθρωπος δεν τον διαλέγει. Δεν τον αναζητά. Δεν τον διαφημίζει. Έρχεται ακάλεστος ο πόνος και ο άνθρωπος απλά τον υπομένει. Με αξιοπρέπεια. Με σοβαρότητα. Τα πονεμένα μάτια, κρύβουν μέσα τους μια αρχοντιά, μια λεβεντιά. Νιώθεις τόσο μικρός, τόσο λίγος, όταν τέτοια μάτια σε κοιτάνε…

Γιατί στα λέω όλα αυτά;

Για να ξεριζώσεις τη θλίψη από τη ζωή σου όσο είναι νωρίς. Πριν πάρει μεγάλες διαστάσεις. Για να ξεκινήσεις να λες κανένα ‘’δόξα τω Θεώ’’, για να ξεκινήσεις να χαίρεσαι.

Το χρωστάς σε όλους τους ανθρώπους που πονούν.

Το χρωστάς στον εαυτό σου.

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.