Έχουμε πόλεμο.
Έναν πόλεμο ύπουλο. Έναν πόλεμο πρωτόγνωρο. Έναν πόλεμο πιο επικίνδυνο από όσο κανείς νομίζει.
Δεν πολεμάμε ανθρώπους.
Όχι.
Πολεμάμε το φόβο. Πολεμάμε τον εγκλεισμό. Πολεμάμε την ιδρυματοποίηση. Πολεμάμε τις σκέψεις και τους λογισμούς που αυτές τις μέρες περισσότερο μας βομβαρδίζουν.
Και όταν κάποιος έχει πόλεμο, πρέπει να φέρεται αναλόγως…
Μην αφήσεις [...διάβασε περισσότερα...]
|
Όχι, δεν είσαι αδύναμος.
Δεν είσαι ούτε τρελός, ούτε δειλός, ούτε λιγόψυχος που δυσκολεύεσαι με όλα όσα ζούμε.
Είναι τα πράγματα ζόρικα. Μας έχουνε στριμώξει από παντού.
Όλοι ζοριζόμαστε. Όλοι από καιρό εις καιρό λιγοψυχάμε.
Ανθρώπινο είναι.
Μην κατηγορείς τον εαυτό σου.
Μόνο να μην χρονίζει το κακό… Χίλιες να πέφτεις, χίλιες μία να είσαι πάλι πάνω…
Θα αντέξουμε.
|
Προσπάθησε να μην σκέφτεσαι το αύριο.
Βλέπεις τι γίνεται. Κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώνει.
Μείνε συγκεντρωμένος στο σήμερα. Στο τώρα. Και μην απελπίζεσαι.
Μέρα-μέρα. Ώρα-ώρα.
Έτσι θα την παλέψουμε. Ώρα-ώρα.
Τι καλύτερο μπορείς να κάνεις σήμερα; Κάντο.
Τι περνάει σήμερα από το χέρι σου; Κάντο και αυτό.
‘’Αύριο;’’
Θα δούμε. Έχει ο Θεός.
Μείνε συγκεντρωμένος στο σήμερα. [...διάβασε περισσότερα...]
|
Κάποτε το διάβαζα και δεν έβγαζα άκρη.
‘’Μη φοβού, μόνο πίστευε…’’ *
Σκεφτόμουνα, ‘’τι θέλει να πει αυτή η φράση; Γιατί να φοβάμαι; Τι να φοβηθώ;’’
Ήμουν βλέπεις ακόμα πολύ μικρός και ένιωθα παντοδύναμος. Πίστευα πως τίποτα εμένα δεν με αγγίζει. Ήτανε και που πήγαιναν τα πράγματα καλά… Στις λιακάδες, όλοι είμαστε καπετάνιοι.
Και να ‘μαστε εδώ, στο σήμερα, να ζούμε [...διάβασε περισσότερα...]
|
Τόσα περάσαν. Σχεδόν διακόσια χρόνια.
Από τότε που μια χούφτα άνθρωποι, αποφάσισαν και σήκωσαν στον τύραννο κεφάλι.
Δεν ήταν τα πράγματα ούτε τότε βολικά.
Χάσανε βιός, θάψαν παιδιά, αφήσανε πίσω οικογένεια.
Όλα για την Πατρίδα. Όλα για του Χριστού την Πίστη την Αγία…
Τόσα περάσαν.
Σχεδόν διακόσια χρόνια.
Και είμαστε όμως ακόμα σκλαβωμένοι.
Και είναι η σημερινή σκλαβιά [...διάβασε περισσότερα...]
|
Βράδυ Κυριακής. 22 Μαρτίου.
Προφανώς, όλοι μέσα…
Δυο λόγια και για απόψε. Ένεκα της ημέρας…
Άκουσα κάποια στιγμή τον Μητροπολίτη Μόρφου να λέει το εξής: ‘’Μεγάλος σταυρός, μεγάλη Ανάσταση…’’.
Αυτό μόνο.
Ας έχουμε Πίστη. Να κρατήσουμε την ελπίδα μας ζωντανή.
Κουτσά στραβά… Ναι.
Αλλά να μην παραιτηθούμε.
Όπως μπορείς καθείς.
|
Άλλο ένα βράδυ μέσα.
Ας είναι…
Θέλω να σου ζητήσω κάτι όμως. Σαν χάρη. Σαν μια άσκηση μικρή.
Μην αφήσεις το μυαλό σου να ατροφήσει. Μην επιτρέψεις στον νου σου να σταματήσει να δουλεύει.
Σε παρακαλώ.
Μην αποχαυνωθείς μπροστά από μία τηλεόραση, ή μπροστά από έναν υπολογιστή.
Αυτό θα είναι η καταστροφή σου.
Διάβασε βιβλία. Άκου μουσική. Ζωγράφισε. Δημιούργησε. [...διάβασε περισσότερα...]
|
Πρόσεξε καλά, μην αδειάσεις τον άνθρωπό σου.
Πρόσεξε μην τον κάνεις να του τελειώσει όλο αυτό που νιώθει μέσα του για σένα.
Είναι το άδειασμα, ένας δρόμος χωρίς επιστροφή…
Και είναι η αδιαφορία, είναι η σκληρότητα, είναι η έπαρση, είναι το γεγονός ότι τον θεώρησες πως είναι δεδομένος… Είναι όλα αυτά που κάνουν έναν άνθρωπο να αδειάσει. Είναι όλα αυτά που οδηγούνε [...διάβασε περισσότερα...]
|
Από ό,τι αγκιστρωνόμαστε αποκλειστικά, αυτό στο τέλος μας απογοητεύει.
Πιανόμαστε από διάφορα οι άνθρωποι.
Θεοποιούμε πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις.
Και στο τέλος πάντα απογοητευόμαστε.
Απογοητευόμαστε, γιατί δεν καταλάβαμε πως τίποτα από μόνο του δεν αρκεί να καλύψει όλο μας το είναι…
Οι φίλοι, οι δουλειές, οι ασχολίες, οι σύντροφοι ακόμα και τα ίδια τα παιδιά μας, [...διάβασε περισσότερα...]
|
Έχεις νιώσει ποτέ σου ότι απέναντί σου βρίσκεις τοίχο;
Και ότι όσο και να το παλεύεις, είναι σαν να προσπαθείς με γυμνά χέρια, να γκρεμίσεις το ντουβάρι…
Ξέρεις…
Υπάρχουνε φορές, που η πιο σωστή απόφαση είναι το να πάρεις λίγο χώρο. Να κάνεις πίσω ένα-δυο βήματα. Να σταματήσεις…
Δεν είναι δειλία αυτό. Ούτε παραίτηση.
Είναι ανάγκη.
Υπάρχουνε φορές, που η προσπάθεια, [...διάβασε περισσότερα...]
|