Μεγαλώσαμε με το τί θα πει ο κόσμος… Και καταφέραμε στον κόσμο, να μην δώσουμε δικαίωμα κανένα.
Και ας κλαίει στα βουβά τα βράδια η γυναίκα μας, επειδή την πληγώσαμε με λόγια σκληρά. Και ας μας φοβούνται τα παιδιά μας, και ας μην έχουμε καμία επαφή πέρα από τα τυπικά μαζί τους. Και είμαστε σαν ξένοι, όλοι με όλους, μέσα στο ίδιο σπίτι.
Μεγαλώσαμε με το τί θα πει ο κόσμος… [...διάβασε περισσότερα...]
|
Όλοι περιμένουνε κάτι από σένα. Καθένας, και κάτι διαφορετικό.
Και εσύ τρέχεις σαν παλαβός για να προλάβεις, για να τους ικανοποιήσεις όλους, για να ανταπεξέλθεις στα όσα σου ζητούν, για να μην αφήσεις κανέναν παραπονεμένο.
Και φοβάσαι. Φοβάσαι να μην τους απογοητεύσεις…
Και κάπως έτσι, χωρίς να το καταλάβεις καλά-καλά, καταλήγεις να ζεις για τους άλλους. Και όλο προσπαθείς, [...διάβασε περισσότερα...]
|
Όσο σκύβεις, τόσο σε πατάνε.
Νόμος.
Δεν είναι ότι δεν σε αγαπάν. Ούτε ότι δεν σε εκτιμάνε. Όχι.
Δικό σου είναι το φταίξιμο. Κανενός άλλου.
|
Μια φορά να σε ρωτήσω, και να μου πεις, ‘’…δόξα τω Θεώ’’.
Σε ρωτάω τι κάνεις. Όχι από συνήθεια. Ούτε τυπικά. Αλήθεια θέλω να μάθω. Αλήθεια θέλω να είσαι καλά. Και κάθε φορά η ίδια ιστορία…
‘’…Χάλια είμαι. Όλα μαύρα. Αφού ξέρεις ότι δεν τραβάει το πράμα. Δεν μπορώ άλλο. Έχω σκάσει. Κουράστηκα. Θέλω να τα παρατήσω και να φύγω. Δεν με καταλαβαίνει κανείς ρε. Δεν με καταλαβαίνει. [...διάβασε περισσότερα...]
|
Σου έχει συμβεί ποτέ, να νιώθεις λες και είσαι ο σκουπιδοτενεκές των πάντων;
Να έρχεται ο καθένας όποτε του καπνίσει και να ξεφορτώνει πάνω σου όλη του την μιζέρια, όλη του την γκρίνια, όλη την μαυρίλα που έχει από μέρες μαζεμένη;
Να απαιτεί να τον ακούσεις, αλλά να μην έχει χρόνο να σε ακούσει αυτός ποτέ;
Να σου ζητάει ‘’εδώ και τώρα λύσεις’’, αλλά να μην δέχεται σαν [...διάβασε περισσότερα...]
|
‘’…Κάνε υπομονή, να τελειώσεις το σχολείο και μετά θα δεις θα είσαι μια χαρά.
Πανεπιστήμιο, τέσσερα-πέντε χρόνια μια προσπάθεια, και μετά θα είσαι ελεύθερος να ξεκινήσεις τη ζωή σου.
Φανταρικό, θα περάσει και αυτό, κάνε λίγο υπομονή, όπως όλοι έτσι και εσύ και μετά θα μπορείς να ζήσεις όπως θέλεις.
Είσαι στο ξεκίνημα, πέσε με τα μούτρα στη δουλειά, για να μπορείς αργότερα [...διάβασε περισσότερα...]
|
Ξέρεις… Σε καταλαβαίνω. Έχεις μπερδευτεί. Δεν φτάνει που έχεις το ζόρι σου, δεν φτάνει που έχεις το πρόβλημά σου, έχεις και τον κόσμο από πάνω… Έχεις όλους τους γύρω σου…
Και καθένας, έχει και κάτι να σου πει…
Άλλος σου κάνει παρατήρηση, άλλος σε κατακρίνει, άλλος σου λέει πως θα μπορούσες να χειριστείς τα πράγματα αλλιώς, άλλος σου βάζει χέρι, σε προσβάλει και άλλος [...διάβασε περισσότερα...]
|
‘’…Δεν αλλάζει ο άνθρωπος… Αυτό που είναι, είναι… Άδικος κόπος το να προσπαθεί κανείς.
Δεν αλλάζει ο άνθρωπος… Ας ο πάρουμε απόφαση, για να μην παιδεύουμε ούτε τους άλλους, ούτε τους ίδιους μας τους εαυτούς.
|
‘’Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου, είναι ο θάνατος. Όλη μας η ζωή, είναι μια πορεία προς αυτόν, είτε το θέλουμε είτε όχι. Και εμείς, αντί να ασχολούμαστε με αυτό, τί κάνουμε; Τρωγόμαστε μεταξύ μας. Κοιτάμε, πως ο ένας, θα βγάλει το μάτι του άλλου. Κοιτάμε πως θα αρπάξουμε, πως θα εξασφαλίσουμε, πως θα δικαιωθούμε. Και δώστου οι έχθρες, και δώστου τα μαλώματα και δώστου [...διάβασε περισσότερα...]
|
Αν συνεχίσεις έτσι, θα σκάσεις…
Καταπίνεις, καταπίνεις, καταπίνεις… Λόγια, συμπεριφορές, μούτρα, παραξενιές. Μέχρι πότε;
Αφού δεν είσαι καλά. Δεν το βλέπεις; Έχεις ξεπεράσει τα όριά σου προ πολλού. Κάνεις κακό στον εαυτό σου.
Ξύπνα.
Μάθε να ανοίγεις το στόμα σου. Μάθε να μιλάς.
Και ας παρεξηγηθούν και κάποιοι. Δεν πειράζει. Θα τους περάσει.
Και ας χαλάσουν ζαχαρένιες. [...διάβασε περισσότερα...]
|