‘’Προσέχω τον εαυτό μου’’, δεν σημαίνει ότι τον κακομαθαίνω. Ότι τον νταντεύω.
Ότι τον κανακεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ.
‘’Προσέχω τον εαυτό μου’’, δεν σημαίνει ότι πρέπει ντε και καλά μόνο να καλοπερνάω.
Μάθαμε τώρα οι άνθρωποι και ότι μας χαλάει, του βάζουμε μια ταμπέλα και το λέμε ‘’τοξικό’’ και αμέσως το απομακρύνουμε από κοντά μας…
Για αυτό δεν ωριμάζουμε [...διάβασε περισσότερα...]
|
Άκουσα κάποιον πρόσφατα να λέει…
‘’Δεν πολεμάμε με ό,τι θέλουμε. Πολεμάμε με ό,τι έχουμε.’’
Και έτσι είναι.
Σε αυτούς τους καιρούς που κληθήκαμε να ζήσουμε, θα πολεμήσουμε με ό,τι έχουμε στη διάθεσή μας. Με νύχια και με δόντια. Με λύσσα αν χρειαστεί. Ό,τι και αν κοστίσει.
Θα πολεμήσουμε με ό,τι έχουμε.
Ό,τι πόλεμος και αν είναι αυτός…
Πόλεμος προσωπικός. Πόλεμος πνευματικός. [...διάβασε περισσότερα...]
|
Ντρεπόμαστε οι άνθρωποι για πράγματα που δεν πρέπει και έτσι κάνουμε μαρτύριο τη ζωή μας …
Ντρεπόμαστε για τα κιλά μας. Ντρεπόμαστε για την εμφάνιση. Ντρεπόμαστε για το τι άποψη θα σχηματίσει ο κόσμος για εμάς.
Ντρεπόμαστε για τα πράγματα που δεν γνωρίζουμε. Ντρεπόμαστε για το αμάξι ή τα ρούχα που παλιώνουν. Ντρεπόμαστε που δεν είμαστε οι πρώτοι, οι πιο δυναμικοί, [...διάβασε περισσότερα...]
|
Πρόσεξε μην πεις ποτέ ‘’Εγώ’’.
‘’Εγώ είμαι ο καλύτερος. Εγώ είμαι άγιος. Εγώ είμαι ηθικός. Εγώ είμαι αψεγάδιαστος. Εγώ δεν θα το έκανα ποτέ αυτό, εκείνο, το άλλο το παράλλο. Εγώ όλα τα μπορώ. Εγώ βασίζομαι στις δυνατότητές και τις δυνάμεις μου. Εγώ ξέρω καλά. Εγώ δεν έχω ανάγκη…’’.
Και ξέρεις…
|
Ξέρεις γιατί παιδευόμαστε;
Γιατί πλάθουμε σενάρια. Πλάθουμε φαντασίες.
‘’Και αν γίνει αυτό… Και αν γίνει εκείνο… Και αν το άλλο, το παράλλο…’’.
Και σκέψεις πάνε και έρχονται, και εμάς μας βρίσκει το ξημέρωμα, να ανησυχούμε, να σκεφτόμαστε τι μπορεί να πάει στραβά, τι μπορεί -χειρότερο- να γίνει…
Πως να ηρεμήσει έτσι ο άνθρωπος; Πως να ειρηνεύσει;
Όχι.
Αυτό είναι [...διάβασε περισσότερα...]
|
Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που χαμογελούν στα δύσκολα. Και αντί να τους δίνεις εσύ κουράγιο, το κάνουνε αυτοί για σένα.
Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που σου δίνουνε χώρο να αναπνεύσεις. Που δεν σε πιέζουνε. Που νιώθεις δίπλα τους ελεύθερος. Που νιώθεις πως είσαι ο εαυτός σου.
Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που πατάνε πρόθυμα κάτω τον εγωισμό τους. Που δεν διστάζουν να αναγνωρίσουνε [...διάβασε περισσότερα...]
|
Να ακούς τις ανάγκες των ανθρώπων σου.
Να τις αφουγκράζεσαι.
Πολλές φορές οι άνθρωποι, θέλουμε να προσφέρουμε, να κάνουμε το καλό, αλλά το κάνουμε με λάθος τρόπο. Δε φτάνει όμως να δίνεις στον άλλον. Πρέπει να του δίνεις αυτό που έχει ανάγκη. Και αυτό, να το κάνεις με λεπτότητα. Με τρόπο. Με έναν τρόπο ανάλαφρο, με έναν τρόπο που θα μπορεί να τον αντέξει…
Όταν διψάει [...διάβασε περισσότερα...]
|
Βρέθηκα αυτές τις μέρες, στους διαδρόμους ενός νοσοκομείου παίδων…
Και ξέρεις τι συνειδητοποίησα;
Πως πολλές φορές, έχουμε την πολυτέλεια, ‘’να μην είμαστε καλά’’.
Είδα εκεί μέσα γονείς να σφίγγουνε τα δόντια για χάρη των παιδιών τους και να τους χαμογελάνε την ώρα που τα μέσα τους σπαράζουν…
Είδα παιδιά να κάνουνε πιο πολλή υπομονή από δέκα ενήλικες μαζί…
|
Το να μεγαλώνεις παιδιά, είναι σαν να ταξιδεύεις. Σαν να ταξιδεύεις στο δρόμο. Με αυτοκίνητο. Και να οδηγείς εσύ…
Πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός. Πρέπει τα μάτια σου και η προσοχή σου όλη, να είναι στραμμένη συνεχώς στο δρόμο.
Να μην το πας πολύ αργά – πρέπει άλλωστε κάποια στιγμή να φτάσεις- να μην βιάζεσαι όμως και από την άλλη.
Πρέπει να προσέχεις να μην πατήσεις [...διάβασε περισσότερα...]
|
‘’Το πρόβλημα δεν είναι ότι κουράζεσαι. Το πρόβλημα είναι, ότι δεν ξεκουράζεσαι καθόλου…’’.
Έτσι έλεγε*.
Και είχε δίκιο…
Όλοι το κάνουμε αυτό το λάθος.
Τρέχουμε από το πρωί ως το βράδυ με τη ψυχή στο στόμα να προλάβουμε, φτάνουμε στα όρια τους εαυτούς μας και ξεχνάμε λίγο να ξαποστάσουμε. Ξεχνάμε λίγο, να πάρουμε μιαν μικρή έστω ανάσα.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι κουραζόμαστε. [...διάβασε περισσότερα...]
|