Αν αφήσεις τα παράθυρα στο σπίτι σου ανοικτά, θα μπει βροχή και θα μουσκέψει όλα τα υπάρχοντά σου.
Αν αφήσεις το χωράφι σου χωρίς περίφραξη, θα μπούνε ζώα και θα ρημάξουν τις σοδειές σου.
Έτσι, και αν αφήσεις το μυαλό αφύλακτο, αν δεν προσέξεις, θα μπούνε μέσα χίλιες σκέψεις, σκέψεις κακές, σκέψεις πονηρές, σκέψεις απελπισίας και θα ρημάξουνε την ηρεμία σου, θα σου ρημάξουν [...διάβασε περισσότερα...]
|
Αν συναντήσεις ανθρώπους που θα σου πούνε λόγια όμορφα, λόγια επαίνου, κολακείες, [...διάβασε περισσότερα...]
|
Ξέρεις.
Καμιά φορά εμείς οι άνθρωποι τα κάνουμε περίπλοκα…
Είναι φυσιολογικό να αγχωθείς.
Είναι φυσιολογικό να πέσεις.
Είναι φυσιολογικό να κλάψεις. Να ξεσπάσεις. Να θυμώσεις.
Είναι φυσιολογικό ακόμα και έτσι λίγο να θέλεις να αποσυρθείς.
Να μείνεις λίγο μόνος…
Μην πανικοβάλλεσαι σε κάθε αλλαγή που σου συμβαίνει.
Μην ψυχιατρικοποιείς τα πάντα.
Άνθρωπος είσαι.
|
Ίσως να σε πετυχαίνω καθ οδόν. Ίσως να ταξιδεύεις. Εύχομαι να είναι για καλό.
Ίσως να είσαι εφημερία. Σε βάρδια. Σε δουλειά. Ίσως να διαβάζεις.
Ίσως να ξενυχτάς σε μια νοσοκομειακή καρέκλα, δίπλα στον άνθρωπό σου – αυτό το κιτρινιάρικο ημίφως στα δωμάτια των νοσοκομείων, πολύ με ενοχλεί-.
Ίσως να ετοιμάζεσαι για επέμβαση. Ίσως για χημειοθεραπεία.
Ίσως να πακετάρεις πράγματα. [...διάβασε περισσότερα...]
|
Να ανοίγεις το στόμα σου και να λες τι θες.
Ξεκάθαρα.
Χωρίς περιστροφές.
Χωρίς μισόλογα.
Χωρίς υπεραναλύσεις.
Μουτρώνεις, παρεξηγιέσαι, δε μιλάς… Τι είναι αυτά;
Αν κάτι σε ενοχλεί πες το καθαρά.
Άνοιξε το στόμα σου και μίλα.
Νομίζουμε πως μας φταίνε οι άλλοι πολλές φορές, στην πραγματικότητα όμως φταίμε εμείς και τα μισόλογά μας. Φταίμε εμείς που δεν ανοίγουμε το [...διάβασε περισσότερα...]
|
Αυτή σε γέννησε. Σε μεγάλωσε. Σε ανέθρεψε. Αυτή σου έμαθε να μιλάς, να περπατάς, να τρέχεις. Ήταν εκεί σε κάθε βήμα σου. Στα άγχη. Στις λύπες. Στις χαρές σου. Τώρα μεγάλωσες. Μεγάλωσε και αυτή. Πρέπει να ‘χει πατήσει τα εξήντα.
Και εσύ παραπονιέσαι.
Γκρινιάζεις. Δε σε καταλαβαίνει λες. Σε πιέζει. Σε κουράζει.
Λες πως θες να αλλάξει η μάνα σου. Να φέρεται αλλιώς, να γίνει κάποια [...διάβασε περισσότερα...]
|
Πιάνω τον εαυτό μου να πηγαίνει μηχανικά.
Από τη μια δουλειά στην άλλη.
Μια που ξυπνάω το πρωί και μια πέφτω με ένα ‘’ωωχχχ’’ το βράδυ στο κρεβάτι.
Ένα τρέξιμο ατελείωτο.
Και αν χαλαρώσω έτσι για δυο λεπτά κάποια στιγμή, κάθομαι και αναρωτιέμαι.
Αξίζει βρε παιδί μου; Αξίζει όλο αυτό;
Ποιο το νόημα;
Ξέρεις…
Για να μπορέσεις να την παλέψεις στη ζωή, πρέπει να έχεις [...διάβασε περισσότερα...]
|
Άσε τον άνθρωπό σου ελεύθερο. Δώσε του χώρο να αναπνεύσει.
Τον πνίγεις.
Τον πνίγεις με τις ανασφάλειές σου. Τον πνίγεις με τις ζήλειες σου. Τον πνίγεις με τις παρατηρήσεις που του κάνεις.
Σε ακούω που του λες: ‘’Εγώ από αγάπη κάνω ότι κάνω. Εγώ για το καλό σου. Εγώ θέλω να μην πάθεις κάτι εσύ…’’. Δεν σου λέω ότι δεν τον αγαπάς. Αλλά αγάπη και καταπίεση μαζί δεν πάνε… [...διάβασε περισσότερα...]
|
Τα καλύτερά μας χρόνια τα τρώμε σε ξενύχτια και ποτά. Σε καπνούς, σε δρόμους και ουσίες.
Τα καλύτερά μας χρόνια τα τρώμε σε σχέσεις εφήμερες. Σε σχέσεις της μιας βραδιάς. Σε σχέσεις σαρκολατρείας.
Τα καλύτερά μας χρόνια τα τρώμε κυνηγώντας χρήματα. Περισσότερα από αυτά που έχουμε για να ζήσουμε ανάγκη.
Τα καλύτερά μας χρόνια κυνηγάμε καταξίωση. Να γίνουμε κάποιοι. Να [...διάβασε περισσότερα...]
|
Βλέπω το ρολόι. Έξι και σαράντα το πρωί.
Ξημερώνει…
Απόψε δεν κατάφερα να κλείσω μάτι όλη νύχτα.
Πονούσα. Ακόμα πονάω. Πολύ.
Δεν είναι κάτι σοβαρό.
‘’Θα περάσει…’’, είπε ο γιατρός. ‘’Υπομονή’’.
Αλλά πολύς πόνος. Πολύς.
Να νιώθεις ότι θέλεις να ουρλιάξεις. Να νιώθεις ότι θα σου βγει από το στόμα η ψυχή…
Και κάνω σκέψεις. Σκέψεις πολλές.
Ένα πονάκι έχω γω… Και δες τι [...διάβασε περισσότερα...]
|