Υπάρχουν δυο κυρίαρχες μορφές εγωισμού.
Η πρώτη, είναι αυτή, της φανερής υπερηφάνειας. Της έπαρσης.
Είναι αυτή που φωνάζει χωρίς ντροπή δεξιά και αριστερά: ‘’Έι…Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;’’.
Αυτή που τα θέλει όλα δικά της. Αυτή που πιστεύει ότι έχει πάντα δίκιο.
Αυτή που θέλει ο κόσμος, να περιστρέφεται γύρω από αυτήν.
|
Αγαπάμε, στο μέτρο που μπορούμε να συγχωρήσουμε.
Όλα τα άλλα, είναι απλώς λόγια και θεωρίες…
Αν θες να δεις το πόση αγάπη έχεις μέσα σου, ψάξε να δεις, το κατά πόσο μπορείς να συγχωρήσεις.
Το πόσο μπορείς να συγχωρήσεις τον άντρα σου. Τη γυναίκα σου. Τους φίλους. Τους συναδέλφους στη δουλειά.
Ψάξε μέσα σου να δεις το πόσο μπορείς να συγχωρήσεις, αυτούς που σε έβλαψαν.
|
«Να ζήσετε να τον θυμόσαστε», σου λένε.
«Ζωή σε σας».
Και άλλα ένα σωρό τέτοια.
Και κάθεσαι εσύ και τους κοιτάς και δεν ξέρεις τι να απαντήσεις.
Λες και δεν αρκεί η απώλεια.
Λες και δεν αρκεί το πένθος από μόνο του.
Λες και δεν φτάνει ο σταυρός που ήδη κουβαλάς…
Τις σιχαίνομαι τις φράσεις αυτές.
Τις σιχαίνομαι, γιατί κρύβουν μέσα τους μια έπαρση…
|
Άλλο πράγμα το να είσαι ταπεινός και άλλο θυματοποιημένος.
Νομίζουμε καμιά φορά οι άνθρωποι, πώς αν μιλήσουμε θα γίνουμε κακοί.
Νομίζουμε πως αν αντιδράσουμε, θα μας παρεξηγήσουν.
Νομίζουμε πως μόνο με τη σιωπή αποφεύγονται οι εντάσεις.
Και κάπως έτσι, τα μαζεύουμε όλα μέσα μας και καταλήγουμε να αρρωσταίνουμε μέρα με τη μέρα.
Άλλοι άνθρωποι ζαρώνουν από φόβο. Άλλοι [...διάβασε περισσότερα...]
|
Είναι ωραίο να έχεις κάποιον που πιστεύει σε εσένα.
Είναι ωραίο να έχεις κάποιον, που θα γυρίσει σε μια δύσκολη στιγμή και θα σου πει: ‘’Μη φοβάσαι. Είμαι εγώ εδώ…’’.
Είναι ωραίο να νιώθεις ότι υπάρχουν άνθρωποι, που ακόμα και αν δεν μπορούνε να σε βοηθήσουνε κάπως πρακτικά, να ξέρεις, ότι καμαρώνουνε για σένα. Να το βλέπεις στα μάτια τους κάθε φορά που σε κοιτάν…
|
Ξέρεις τι φοβάμαι πιο πολύ από όλα;
Το να μην ξεχάσω.
Να μην ξεχάσω, το από πού έρχομαι.
Να μην ξεχάσω, το ποιος είναι ο προορισμός μου.
Να μην ξεχάσω, τους ανθρώπους που μου στάθηκαν στα δύσκολα.
Να μην ξεχάσω αυτούς, που με έχουν ευεργετήσει.
Φοβάμαι να μην ξεχάσω τις υποσχέσεις που έδωσα.
Να μην ξεχάσω, τα όσα εγώ, οικειοθελώς, τάχθηκα να υπηρετήσω.
Να μην ξεχάσω τις δυσκολίες, [...διάβασε περισσότερα...]
|
Δεν πειράζει.
Ας μαλώνετε.
Ακόμα και κα το μάλωμα είναι μια μορφή επικοινωνίας.
Ακόμα και ο καβγάς, είναι μια μορφή σχέσης.
Για να μαλώσεις με κάποιον, πρέπει να κοιταχτείτε πρόσωπο με πρόσωπο. Μην φοβάσαι όταν δυο άνθρωποι, αντέχουνε και κοιτιούνται στα μάτια μεταξύ τους.
Ακόμα και αν είναι για καβγά…
Να φοβάσαι τα μούτρα. Την απόσυρση. Να φοβάσαι εκείνη τη σιωπή που [...διάβασε περισσότερα...]
|
Απομακρύνθηκε ο σύγχρονος ο άνθρωπος από τον Θεό…
Απομακρύνθηκε γιατί δεν άντεχε έναν Θεό που σταυρώνεται, την ώρα που αυτός χτυπάει τη γυναίκα του.
Απομακρύνθηκε, γιατί δεν άντεχε έναν Θεό Αγάπης, την ώρα που αυτός αδιαφορεί για τα ίδια τα παιδιά του.
|
Άλλο άρρωστος άνθρωπος και άλλο αρρωστημένος.
Ο πρώτος, συχνά δεν έχει καμία ευθύνη για την κατάστασή του.
Ο δεύτερος πάλι, είναι ένοχος αποκλειστικά. Είναι ένοχος γιατί άφησε πόρτες ανοιχτές. Είναι ένοχος γιατί παρέδωσε εκούσια τη ζωή του στο σκοτάδι.
Άλλο άρρωστος άνθρωπος και άλλο αρρωστημένος.
Ο πρώτος μπορεί και μετανιώνει για τα λάθη του. Πέφτει. Σηκώνεται. [...διάβασε περισσότερα...]
|
Θα υπάρχουν και αυτές οι μέρες…
Μέρες που δε θα μπορείς να πάρεις τα πόδια σου από τη κούραση.
Μέρες, που από το πρωί ένας κόμπος θα ανεβαίνει στο λαιμό σου.
Μέρες που το πλάκωμα στο στήθος, θα σε ενοχλεί σε κάθε ανάσα σου.
Μέρες που θα νιώθεις ανεπαρκής. Ανεπαρκής σε όλα σου. Ανεπαρκής σαν μάνα. Σαν πατέρας. Στο σπίτι. Στη δουλειά. Παντού.
Μέρες, που τα πράγματα που έκανες [...διάβασε περισσότερα...]
|