Σκέψου Άνθρωπε, και στον εαυτό σου πες, ποιος από όλους είσαι;
Είναι η μοιχαλίδα, που στο κέντρο στέκεται, από όλους χλευασμένη, έτοιμη, ανθρώπινη, σκληρή δικαιοσύνη να γευτεί.
Είναι οι κατήγοροι απέναντι, αυτοί που εκεί την έσυραν, και αυτοί που την έννομη τάξη προστατεύουν, πέτρες στα χέρια τους κρατώντας.
Είναι ο όχλος από γύρω, παρατηρώντας, μη μετέχοντας στα όσα, στα μάτια του μπροστά συμβαίνουν.
Σκέψου Άνθρωπε, και στον εαυτό σου πες, ποιος από όλους είσαι;
Και είναι ένοχη για την πράξη της η μοιχαλίδα.
Και πιότερο ένοχοι οι κατήγοροι είναι, για τη σκληρότητα, που απέναντί της στέκουν.
Μα από όλους ο πιο ένοχος, ο όχλος, που στα μάτια του μπροστά, άνθρωπος εξευτελίζεται, και αυτός σιωπηλά, δίχως τα χέρια να λερώσει, με την απάθεια αυτή, των κατηγόρων τα χέρια τα οπλίζει.
Κάθισα και σκέφθηκα Άνθρωπε για μένα. Και αυτό που είδα, καθόλου δε μου άρεσε. Γιατί είδα Άνθρωπε, πως στη ζωή μου, μάλλον ο όχλος γίνομαι.
Για λίγο δε θα στο κρύψω, απελπισία για τον εαυτό μου με έπιασε. Και να κάνω τι, δεν ήξερα.
Ξανά είδα το λοιπόν, για λίγο την εικόνα. Και είδα Κάποιον, εκεί παράμερα, που πριν δεν τον είχα από το θόλωμα προσέξει, σιωπηλά, κάτω στο χώμα, κάτι να χαράζει…
Και Άνθρωπε, ”ο αναμάρτητος, τον λίθο πρώτος”, τον άκουσα να λέει…
Σκέψου Άνθρωπε, και στον εαυτό σου πες, ποιος από όλους είσαι;
Και μετά σκέψου ξανά, και στον εαυτό σου πες, ποιος θέλεις να γενείς…
Αφιερωμένο, στον παπά Παύλο…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.