Ήρθανε άνθρωποι και μου είπαν πως πρέπει να με αγαπώ. Και τους ανθρώπους αυτούς, τους έκανα φίλους μου, δικούς μου.

Ήρθανε άνθρωποι και μου είπαν πως με καταλαβαίνουν, πως με νιώθουν με όλα όσα περνώ. Και τους συμπάθησα και τους κράτησα κοντά μου.

Ήρθανε άνθρωποι και μου είπαν πως πρέπει να ζήσω την κάθε μου στιγμή. Να τη ρουφήξω τη ζωή. Και τους αγάπησα και αυτούς με όλη τη ψυχή μου.

Ήρθανε άνθρωποι και μου είπαν πως πρέπει να κυνηγώ τα θέλω μου. Να είναι προτεραιότητα για μένα. Και εγώ συμφώνησα με χαρά μαζί τους.

Ήρθανε άνθρωποι και μου είπαν να πιστέψω σε εμένα. Στις δυνατότητές μου. Στον εαυτό μου. Να πιστέψω πως μπορώ. Τους καλοδέχτηκα σαν μέντορές μου…

 

Τέλος, ήρθανε και κάτι άλλοι άνθρωποι. Και μού ‘παν πως η ζωή δεν είναι μόνο γέλια και χαρές. Μου μίλησαν για ευθύνη. Μου μίλησαν για αγώνα. Μου μίλησαν για μια Αγάπη που είναι σταυρική. Μου μίλησαν για θάνατο, με ρώτησαν ποιος είναι της ζωής μου ο σκοπός, με ρώτησαν τι κάνω εγώ με την ψυχή μου…

Με τάραξαν οι άνθρωποι αυτοί. Την Αλήθεια τους δεν την άντεξα.

Και έμεινα μακριά τους…

 

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.