‘’Μάνα κουράστηκα. Κουράστηκα πολύ. Πάει καιρός ώρα που έτσι νιώθω…
Με πονάει πολύ ο κόσμος ο αυτός. Άδικος. Δολερός. Βρώμικος κόσμος.
Να πέφτω κάθε μέρα μάνα, και να σηκώνομαι ξανά από την αρχή, και πάλι ξανά, κουράστηκα. Δεν με βαστούν άλλο τα πόδια μου. Βαριά τα νιώθω, όλο και πιο πολύ, στο βήμα τους το κάθε ένα. Δεν το αντέχω άλλο. Κουράστηκα.
Να τα παρατήσω σκέφτομαι. Και ας ό,τι γίνει θέλει. Θα συνεχίσει ο κόσμος και χωρίς εμένα μάνα.
Σκοτεινά όλα μοιάζουνε. Μαύρα. Ας είναι όμως. Δεν πειράζει…
Εσύ μην στεναχωριέσαι…’’
‘’Παιδί μου…
Ο κόσμος αυτός πάντοτε έτσι ήτανε. Μαύρος δεν έγινε για σένα. Και πριν εσέ, πολλοί άλλοι πέρασαν, που ένιωθαν να σπάνε…Θυμήσου. Τους ξέρεις. Χρόνια τώρα ολόκληρα, για αυτούς δε σου μιλάω; Και φάροι ήτανε για σε, και για άλλους πολλούς. Άνθρωποι και αυτοί, με πόδια που βαρύναν. Άντεξαν, κράτησαν όμως μέχρι και το τέλος. Και ποιο το νόημα ίσως να μου πεις…
Είναι που το παράδειγμα αυτών, μέχρι τώρα που κρατούσε…
Σφίξε τα δόντια σου παιδί μου. Και με όση σου απομένει δύναμη συνέχισε. Δεν είναι χρέος μόνον για εσέ. Είναι τόσοι άλλοι οι πολλοί, που ίσως ποτές δεν θα γνωρίσεις, που από σένα περιμένουνε παρακαταθήκη…’’
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.