facebook_e-psyxologos

Δεν ξέρεις πόσες φορές από τον ίδιο δρόμο έχεις περάσει…
Είναι μέρες, μήνες, χρόνια που τον κάνεις… Ξανά και ξανά και πάλι από την αρχή.
Τα πόδια, πηγαίνουν μόνα τους το κάθε βήμα. Δεν το σκέφτεσαι καθόλου. Μηχανικά σταματάς όταν πρόσωπο με πρόσωπο έρχεσαι, η όταν κάποιο αυτοκίνητο την πορεία θα σου κόψει. Άλλοτε από νωρίς και άλλοτε αργοπορημένος. Άλλωστε στην δουλειά σου είναι να πας. Αυτό έχει σημασία…
Δεν έτυχε ποτέ σου να προσέξεις, τα χρώματα που σκορπισμένα είναι σε αυτή σου τη πορεία, τα αρώματα από τα μικρά καφέ, τις πρωινές τις μουσικές, από των φοιτητών τα σπίτια, τις γεμάτες όνειρα και αισιοδοξία. Δεν έτυχε να δώσεις προσοχή, στη θάλασσα που ήρεμα, στο πλάι σου κουνιέται, στον ήλιο, που το πρόσωπο σου χαϊδεύει περπατώντας…
Δεν σε αδικώ… Πολλές είναι οι σκοτούρες προς της δουλειάς τον δρόμο…
Είναι όμως Άνθρωπε, και η ζωή σου ολάκερη μια προς την δουλειά πορεία…
Και τα χρώματα και τα αρώματα, είναι οι ευχάριστες στιγμές της, και οι πρωινές οι μουσικές των φοιτητών τα όνειρα που έχεις κάνει… Και η θάλασσα η γαλήνια, οι φίλοι σου, που στέκουν πλάι, και ο ήλιος, οι άνθρωποι που σε αγαπάνε…
Από την δουλειά και από τη ζωή, δεν θα λείψεις Άνθρωπε. Μην σε ανησυχεί.
Να βρίσκεις όμως χρόνο, πάντα το βλέμμα να σηκώνεις.
Γιατί τα χρώματα, μαύρα και γκρι θα γίνουνε, και τα αρώματα θα πάψουν. Και οι μουσικές θα σταματήσουνε γιατί άντρες έγιναν πλέον και γυναίκες, οι φοιτητές…Και θα αγριέψει η θάλασσα…
Και ο ήλιος που τόσο σε αγάπησε…Τη θέση του, στη νύχτα θα τη δώσει…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.