e-psyxologos_logo2014_orangebg

Στην τελευταία μας επέτειο ο Βασίλης μου πήρε δώρο ένα ρολόι. Το αγόρασε κρυφά μαζί με τον κουμπάρο μας. Μου το έδωσε το πρωί της Πρωτομαγιάς που ξυπνήσαμε με τόση αγάπη, μα με τόση αγάπη. Δε φορούσα ποτέ ρολόι. “Δε θέλω ρολόι. Εσύ είσαι το ρολόι μου” του έλεγα. Με ξυπνούσε το πρωί για τη δουλειά, μου θύμιζε τις υποχρεώσεις μου, για τα πάντα είχε έννοια. Για τα πάντα όμως. Και εγώ βολευόμουν μια χαρά. Το ρολόι με άγχωνε πάντα στο χέρι. Μου φόρεσε λοιπόν το ρολόι, πήραμε τα μικρά και πήγαμε στο εξοχικό μας. Τον Τάσο, τον αφήσαμε μόνο του τον κακομοίρη γιατί διάβαζε για τις εξετάσεις. Ήθελε πολύ να πάμε ο Βασίλης. Δεν μπορούσα να του χαλάσω το χατήρι, αλλιώς δε θα άφηνα ποτέ το παιδί μου μόνο του να διαβάζει. Δεν ήξερα ποιανού καρδιά να κάνω. Ο Βασίλης πονούσε φριχτά. Έσφιγγε τα δόντια για να μην το δείξει. Εκεί όμως, δεν το έβαζε κάτω. Στο εξοχικό είχε μισό μέτρο χόρτα. Ήθελε να τα καθαρίσουμε, να είναι έτοιμα όλα για το καλοκαίρι. Μόλις τελειώσει ο Τάσος μας θα ‘ρθουμε εδω… μου έλεγε. Πήρα μία τσάπα και μία τζουγκράνα και το έκανα γυαλί. Μεγάλη έκταση. Καθάρισα τον χώρο μπροστά και τις ελιές από πίσω, έγινε ένας μικρός παράδεισος το μέρος. Ο Βασίλης καθόταν ανήμπορος σε μία πολυθρόνα και όσο τον άκουγα να τρίζει τα δόντια από τον πόνο τόσο πιο γρήγορα ξεχορτάριαζα. Στο εξοχικό δεν ξαναπήγαμε .Ο Βασίλης χειροτέρευε μέρα με τη μέρα. Ούτε μία φορά όμως δεν είπε: γιατί…Μα ούτε μία. Τον επόμενο Δεκέμβρη ο Βασίλης πέθανε. Είναι τραγικό να ξέρεις ότι πεθαίνεις, να μη μιλάς, να πονάς και να γελάς. Μετά την κηδεία έβγαλα το ρολόι από το χέρι μου. Μ΄έπνιγε. Το πήρε ο Τάσος στο σπίτι του. Ούτε αυτός το φοράει, αλλά το έχει στην ωραιότερη θέση στο δωμάτιο του…

‘Εζησα ήρεμα, όμορφα χρόνια με έναν υπέροχο γενναίο άνθρωπο και το πιο όμορφο απ΄ όλα ήταν η καθημερινότητα. Αυτά “τα ίδια” . Είναι πάρα πολύ σημαντικό να μπορείς να λές τα ίδια και να το εκτιμάς. Να χαίρεσαι από μια ωραία ταινία που θα δεις με τον άνθρωπό σου, μέχρι τον καβγά που θα κάνεις γιατί παράτησε τις κάλτσες έξω απο το καλάθι με τ΄ άπλυτα. Αυτό είναι ευτυχία η καθημερινότητα. Τα μικρά και τα απλά. Ο καφές ο απογευματινός στο μπαλκόνι, η βόλτα με το αμάξι, να παίζεις κρυφτό με τα παιδιά μέσα στο σπίτι, και να σου ξεστρώνουν τα κρεββάτια, γιατί κρύβονταν κάτω από το πάπλωμα.

Πόσο όμορφα έζησα να ξερες, γεμάτα χρόνια. Και τώρα από τη μέρα στη νύχτα. Και όλο λέω θα ξημερώσει και όλο ξανανυχτώνει.

Να με συγχωρείς. Δεν έχω που να μιλήσω. Σήμερα με έχουν ξεπεράσει τα πάντα, αν και προσπάθησα πολύ, με ξεπέρασαν τα πάντα.

Αν πιστεύεις ότι θα χει αξία, έστω για μια ψυχή, δημοσίευσε το…

Έστω για μια ψυχή…

 

(Ημερομηνίες, ονόματα, καταστάσεις και πράγματα έχουν αλλάξει για την προστασία του αποστολέα. Το κείμενο δημοσιεύεται κατόπιν συγκατάθεσης του).