Αυτός δεν ήρθε ποτές σε σύγκρουση. Όχι, ότι φοβόταν. Ούτε, ότι δεν μπορούσε. Το σέβας ήταν στου πατέρα του το πρόσωπο, αυτό πίσω τον κρατούσε.
Αυτός, άλλη κουβέντα δεν έλεγε. Στη δουλειά του, αφοσιωμένος εκεί, σε κάθε παράγγελμα ή ανάγκη που έβγαινε μπροστά του.
Αυτός δεν απαίτησε ποτέ περιουσία χωριστή, ούτε μερίδια, ούτε κάτι άλλο.
Αυτός, δεν έφυγε ποτές, χωρίς να νοιαστεί για το πόσο πόνο, πίσω του αφήνει. Παρόν στάθηκε, πάντοτε εκεί.
Αυτός, δεν έφαγε σε πόρνες, σε ουσίες και μεθύσια όλα τα λεφτά, εκ των υστέρων, πίσω να γυρίσει.
Αυτός δεν ζήτησε, δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες…
Και όμως, εκεί, στου χρόνου το τέλος, τον βλέπεις παράμερα μόνον του να στέκει. Και όμως, όταν όλοι γύρω του γλεντάν τα σιτευτά, παράπονο τον πιάνει. Ξέρει άλλωστε πως για αυτόν δεν είναι…
Και είναι κανείς να αναρωτιέται το γιατί.
Γιατί αυτή, η στο πρόσωπο του αδικία.
Γιατί, και πιο το νόημα, και αυτός να μην είχε ποτές του φύγει. Δεκτός άλλωστε πίσω, στο τέλος θα γινόταν.
Είναι ο εγωισμός Άνθρωπε. Ο εγωισμός.
Αυτός που άφησε να φωλιάζει μέσα του, όλα αυτά τα χρόνια…
Ο εγωισμός, που τυπολατρική έκανε, τη σχέση του με τον πατέρα.
Ο εγωισμός, που να αγαπήσει τον αδερφό πραγματικά δεν άφησε.
Ο εγωισμός, που ενώ στο παράδεισο όλα αυτά τα χρόνια ζούσε, κόλαση, τον έκανε στα μάτια του να μοιάζει.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.