Θυμάσαι Άνθρωπε προχθές;
Ναι, προχθές, που τα πίναμε μαζί. Τότε, που για εκείνη την πόρνη λέγαμε, για το πως φέρεται έτσι και γελούσαμε;
Ή, τις προάλλες, που εκείνο το πρεζόνι πετύχαμε στο δρόμο; ‘’Τι κατάντια’’, είχα σχολιάσει. Συμφώνησες και εσύ.
Και πιο παλιά…
Για εκείνη που ο άντρας της την έδερνε, και αυτή η χαζή καθόταν. ‘’Τα θέλει και τα παθαίνει. Δεν σέβεται τον εαυτό της’’, καταλήξαμε.
Εκείνος ο πολύτεκνος, που τηλεόραση στο σπίτι είπαμε πως δεν υπήρχε..
Ή, οι γονείς, με το παιδί με πρόβλημα, που μυαλό δεν είχαν, ‘’έπρεπε άλλωστε να το είχαν ρίξει’’.
Τον άνεργο, ‘’τεμπέλης που ήταν’’; Τον οροθετικό, ‘’που έπρεπε παραπάνω να προσέχει’’;
Ο ανάπηρος, που από άμυνες, είπες πως γελάει;
Και μην ξεχάσω, και αυτή που βίασαν, γιατί, δικαίωμα έδωσε με το πως ντυνόταν.
Και μου έρχονται κάθε λίγο και άλλοι…
Ε λοιπόν Άνθρωπε, για αυτό σου γράφω.
Για να σου πω ότι τους γνώρισα. Όλους. Έναν προς έναν.
Την πόρνη και τον ναρκομανή. Και την γυναίκα που βία έχει βιώσει. Τον πολύτεκνο, και τους γονείς. Και τον άνεργο. Τον οροθετικό. Τον ανάπηρο. Και αυτή που δικαιώματα, έδωσε για τον βιασμό της.
Πολλά δεν θέλω να σου πω. Τα λόγια άλλωστε, φτωχά πάντοτε είναι.
Μόνο ότι μετάνιωσα, για ένα μόνο πράγμα.
Που Άνθρωπο σε φώναξα, και άνθρωπο, εμένα λέω…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.