Μεριμνάμε. Και έτσι καταλήγουμε σκλάβοι, σε όλες τις φοβίες μας. Προσδιορίζουμε όλη μας την ύπαρξη, γύρω από ένα υποθετικό μέλλον, με σκοπό να ελέγξουμε, να εξασφαλίσουμε, να επιβεβαιωθούμε. Και το μοναδικό που έτσι καταφέρνουμε, είναι να ανατροφοδοτούμε την κάθε ιδεοληψία, να ερεθίζουμε την όποια μας, αγχώδη ψυχοπαθολογία. Είναι απλά μια ιδέα, μια αστεία ψευδαίσθηση, η προσπάθεια μας, να προλάβουμε το κάθε τι στο μέλλον. Είναι τόσα, τόσα πολλά αυτά που μπορεί να ξημερώσουν, που μια ζωή δεν φτάνει, να τα περάσουμε όλα από τη σκέψη μας, έστω από μία φορά μόνον.
-Και καλά. Κάποιος θα πει. Και όλες οι υποχρεώσεις; Όλα αυτά, ή ακόμα καλύτερα, όλοι αυτοί, που περιμένουν από εμάς;
Φροντίζουμε. Φροντίζουμε το τώρα. Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, με το φτωχό μας το μυαλό. Κάνουμε ότι καλύτερο κρίνουμε, για την κάθε, παρούσα φάση. Με όλη μας τη δύναμη. Με όλο μας το είναι. Μέχρι εκεί όμως. Μέχρι εκεί.
-Και το μέλλον; Τι γίνεται στο μέλλον;
Καλώς ή κακώς, απάντηση ποτές δεν υπήρχε, και ποτές δε θα υπάρξει. Στο τώρα, κάνουμε ότι καλύτερο μας κόβει και μπορούμε, και για το μέλλον, έχει ο Θεός. Όπως και αν μεταφράζεται αυτό…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.