Είναι άδικο για μένα που ποτέ μου δεν πείραξα κανέναν. Είναι άδικο για μένα που πάντοτε πήγαινα με το σταυρό στο χέρι. Είναι άδικο για μένα, που πάντοτε προγραμμάτιζα όταν οι άλλοι γλεντούσαν. Είναι άδικο για μένα που στερήθηκα, που πάλεψα, που έβαλα πρόγραμμα, και αυστηρά το ακολούθησα.
Γιατί να το βιώνω αυτό; Γιατί;
Γιατί να βλέπω τους κόπους μιας ζωής να καταστρέφονται, γιατί να μην μπορώ να προσφέρω μια ευκαιρία στα παιδιά μου, μια ευκαιρία για την οποία πάλεψα, στερήθηκα και τίμια αγωνίστηκα. Γιατί…
Οι λάθος ερωτήσεις, και λάθος απαντήσεις έχουνε.
”Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου” (Λουκ: ιβ΄16–21).
Μάθαμε από μικροί να παίζουμε ένα παιχνίδι, ανήθικο και καταστροφικό. Και χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε κάναμε την πλεονεξία, νοικοκυροσύνη. Και όταν ένα σπίτι χτίζεται επάνω σε σαθρά θεμέλια, λογικό είναι κάποια στιγμή να καταρρεύσει.
Το ”δεν πείραξα κανέναν”, δεν με κάνει άνθρωπο. Άνθρωπο με κάνει το να πλησιάζω και να σκύβω πάνω από τον συνάνθρωπο. Με τον όποιο τρόπο.
Ας το πιάσουμε αλλιώς, ας αρκεστούμε στα χρειώδη, ας το μοιράσουμε το περίσσευμα, ό,τι και όποιο και να ‘ναι αυτό, και ας συνεχίσουμε να παλεύουμε ο καθένας μας, όπως ξέρει και μπορεί.
Και έχει ο Θεός. Ας αφεθούμε παλεύοντας.
Σε αντίθεση με τον άφρονα, εμείς έχουμε ακόμα μια ευκαιρία.
Ας αφεθούμε παλεύοντας.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.