Δεν ήθελε καφέ. Λίγο νερό μόνον.
Είπαμε τα νέα μας.
Ένας από τους ανθρώπους που κατάφερε να νικήσει τα φαντάσματα του παρελθόντος. Όχι τρέχοντας. Όχι με φόβο. Υψώνοντας ανάστημα. Κοιτώντας τα στα μάτια. Παλεύοντας μαζί τους. Και διώχνοντάς τα μακριά.
Την ρώτησα αν την έχει επηρεάσει η όλη επικαιρότητα.
Ξέρεις, μου είπε, του έστειλα λεφτά προχτές. Όχι πολλά. Πενήντα. Όσα μου έβγαλε το μηχάνημα. Τα έδωσα στην Φ. Θα του τα δώσει. Δεν θα πει ότι είναι από μένα. Δεν είχε να φάει.
-Σε τάραξε;
Όχι. Καθόλου. Πλέον δε φοβάμαι. Δεν μπορεί να με αγγίξει. Είμαι δυνατή τώρα.
-Εσύ ξέρεις. Αν έτσι ένιωσες.
-Το θεώρησα σωστό. Δεν θα μπορούσα αλλιώς να είμαι εντάξει με την συνείδηση μου.
Συνεχίσαμε τη συζήτηση.
Ήταν αρκετά ευδιάθετη. Χαλαρή.
Στην ερώτηση μου, απάντησε τελικά.
Για κάποια στιγμή είχε αγχωθεί μου είπε.
Αλλά μετά, υπολόγισε τις μέρες, και είδε ότι με 50 ευρώ τη μέρα από το μηχάνημα, θα της φτάσουν ακριβώς μέχρι την άλλη Παρασκευή.
-Διακοπές;
-Βιοψία.
Είναι κάποιοι άνθρωποι, που το φως τους συνεχίζει και φέγγει, ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc