Σήμερα είχες φαγητό. Είχες νερό. Είχες ένα στρώμα. Μια κουβέρτα. Και ένα κεραμίδι πάνω από κεφάλι σου. Πιάσανε τα κρύα, ναι, αλλά είχες μια ζακέτα, ένα μπουφάν να σκεπαστείς. Και κουτσά στραβά, κατάφερες να ζεστάνεις μια γωνιά στο σπίτι.
Σήμερα δεν πόνεσες. Δεν χρειάστηκε να τη βγάλεις σε κάποια αναμονή νοσοκομείου. Σήμερα, δεν ήσουν πρόσφυγας, ούτε εξόριστος, σήμερα δεν πολέμησες μέσα στο κρύο και τη βροχή σε κάποιο βουνό επάνω, για να μείνεις ελεύθερος εσύ και τα παιδιά σου. Σήμερα δεν έθαψες κάποιον δικό σου αγαπημένο.
Και όχι μόνο…
Σήμερα, είχες και λίγο χρόνο να ξεκουραστείς. Μπόρεσες και κάπνισες και δυο-τρία τσιγάρα. Ήπιες και λίγο κρασί, λίγο τσίπουρο, κάνα ποτό. Βρέθηκες και με έναν δυο φίλους. Σήμερα δοκίμασες και κανένα γλυκό, άκουσες λίγη μουσική, περπάτησες και λίγο να σε χτυπήσει ο αέρας.
Σήμερα, είχες σύνδεση στο ίντερνετ, προφανώς, αλλιώς δεν θα μπορούσες να διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές…
Με λίγα λόγια, σήμερα, το έκανες το κάτι τις σου.
Τότε γιατί γκρινιάζεις; Γιατί δε σταματάς όλη την ώρα να παραπονιέσαι; Δε ντρέπεσαι;
Είναι αχαριστία.
Πες ένα δόξα τω Θεώ.
Γιατί όλα αυτά, που εσύ σήμερα τα είχες δεδομένα, άλλοι άνθρωποι δεν μπορούνε καν να τα ονειρευτούν. Όχι άνθρωποι, κάπου μακριά.
Όχι.
Άνθρωποι δίπλα σου. Άνθρωποι που συναντάς κάθε μέρα. Άνθρωποι, που είσαι τόσο απορροφημένος με τη γκρίνια σου για να τους δώσεις σημασία.
Σύνελθε. Πες ένα δόξα τω Θεώ.
Τα λέω σε σένα, γιατί και εγώ πρέπει να τα ακούσω…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.