-Με φασίστες δεν μιλάω…
-Ούτε εγώ με προδότες αριστερούς…
Μεσημέρι άνοιξης. Θεσσαλονίκη. Κέντρο. Άνθρωποι πηγαινοέρχονται, σε μια πόλη που κυλάει με ρυθμούς πάντοτε πιο αργούς. Σε ένα μικρό καφενεδάκι έξω, καθισμένος ο πρώτος, με έναν ελληνικό και μια ταμπακιέρα επάνω σε ένα μικρό μαρμάρινο σκαλιστό τραπέζι. Περαστικός ο δεύτερος, ίδια ηλικία, με μια εφημερίδα παραμάσχαλα, κοντοστέκεται στο πεζοδρόμιο, καθώς κρατάει η μικρή αυτή στιχομυθία…
Αλλάζουν κάποια λόγια ακόμα, κουβέντες βαριές, ο περαστικός συνεχίζει τον δρόμο του, και ο πρώτος τον καφέ του. Ο κόσμος που δειλά δειλά έχει μαζευτεί διαλύεται, και ο δρόμος, βρίσκει πάλι τους ρυθμούς του.
Τυχαίνει να κάθομαι στο διπλανό τραπέζι. Βλέπω τις άλλες δυο παρέες γύρω μου, να επαναλαμβάνουν χαμηλόφωνα τα όσα ειπώθηκαν, και να γελάν. Σβήνω το τσιγάρο άτσαλα, και σηκώνομαι να φύγω.
Σκέφτομαι… Απλά σκέφτομαι…
Σκέφτομαι πως θα ήταν ο κόσμος, αν μπορούσαμε ο ένας, λίγο τον άλλο πιο πολύ να πλησιάσουμε. Σκέφτομαι, πως θα ήταν να μπορούσαμε να δούμε τα πρόσωπα και μόνο, πίσω από τις όποιες συμπεριφορές ή ιδεολογίες.
Σκέφτομαι, την κόλαση της μοναξιάς, ως αποτέλεσμα της ανικανότητας της κοινωνίας με τον αδελφό μας.
Σκέφτομαι, τι Εννοούσε, όταν Έλεγε ‘’να αγαπάτε αλλήλους’’.
Σκέφτομαι πόσο καλύτερα θα ήτανε τα πράγματα, αν ο προδότης και ο φασίστας, μπορούσαν να μιλήσουν…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.