Ηγέτη ψάχνω. Κάποιον για να μπει μπροστά, και τέλος σε όλον αυτό τον χαλασμό να βάλει. Και το ξέρω, τα έχουμε πει Άνθρωπε μαζί, φορές πολλές, πως και εσύ το ίδιο περιμένεις.
Κάποιον πλάτη για να βάλει, να εμπνεύσει, να θυσιαστεί. Και πίσω και εγώ, και εσύ, να ακολουθήσουμε.
Και είναι μέρες που περνάν, και είναι και αυτές, μπροστά που στέκουν, και δεν φαίνεται να υπάρχει, τέτοιος ένας, πουθενά.
Αναρωτιέμαι όμως μετά, και γιατί να έρθει; Και τι περιμένω από αυτόν, και τι εσύ με τη σειρά σου είναι που προσμένεις;
Να σώσει τι; Και ποιόν; Και τι σημαίνει άραγε, το ‘’να έρθει να μας σώσει’’;
Το να γυρίσουμε πίσω σε εποχές, το χρήμα που έρρεε ποτάμι; Σε εποχές που οι ανάγκες μας, ποτέ δεν σταματούσαν; Σε εποχές, που ό,τι, το παραμικρό, περνούσε στο μυαλό μας, μπορούσε να γίνει κτήμα; Σε πληρωμένους έρωτες, σε μαγαζιά λουλούδια, σε σχέσεις ετοιμόρροπες με μόνο αρμό το χρήμα; Σε προσδιορισμούς ζωής ‘’σήμερα φάε, πίνε και ευφραίνου’’;
Μα είναι όλα αυτά, που το σήμερα ως επακόλουθο το φέραν. Και μπορεί εγώ και εσύ, φταίξιμο να μην έχουμε. Έχουμε όμως, της τοποθέτησης την ευκαιρία.
Αν τον παλιό μας εαυτό δεν τον πετάξουμε. Εάν, στα λίγα τώρα, άξιοι δεν φανούμε. Αν ό,τι έχουμε, πρόθυμοι δεν είμαστε με αυτόν που ανάγκη έχει, με τον δίπλα, σήμερα, με την κατάσταση αυτή, να το μοιραστούμε, καλύτερα ηγέτης να μην βρεθεί…
Γιατί Άνθρωπε, ‘’ευλογημένος ο ερχόμενος’’, θα του φωνάξουμε, μα σε σταυρό θα τον καρφώσουμε, στη πρώτη ευκαιρία.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.