Θα σε γυρίσω Άνθρωπε, πίσω κάποια χρόνια.
Τότε που ήσουνα μικρός, μέσα στο αυτοκίνητο, και ο πατέρας σου οδηγούσε. Δεν σε ένοιαζε ο προορισμός. Ήξερε ο μπαμπάς που πάτε. Μήτε οι κίνδυνοι του δρόμου σε φόβιζαν καθόλου, δεν τους σκεφτόσουν. Την ύπαρξή σου όλη, την άφηνες σε αυτόν επάνω.
Ή τότε που η μάνα σου βόλτα σε έβγαζε, κάποιο απόγεμα ήταν, καλοκαίρι. Και το χέρι σου σφιχτά κρατούσε. Και εσύ ένιωθες, από όλους, πάντοτε ο πιο ασφαλής. Την ύπαρξή σου όλη, την άφηνες σε αυτήν.
Μετά μεγάλωσες. Και έμαθες να σκέφτεσαι. Και με δυσκολίες και φουρτούνες, έμαθες να τα βάζεις. Και έκανες καλά. Γιατί έτσι το πράμα έπρεπε να γένει.
Φτάσανε όμως Άνθρωπε καιροί, σαν και τις μέρες, τις τώρα που τις ζούμε, που όλη η σκέψη μαζεμένη, και όλη η δύναμη μαζί, δεν φτάνει. Και απελπίζεσαι. Και να τα παρατήσεις θέλεις.
Προσπάθησε το συναίσθημα, το τότες, το εκείνο να το θυμηθείς. Μαλάκωσε λίγο την καρδιά σου, και θα το δεις, και θα το νιώσεις, ότι Πατέρα έχεις.
Και θα σου δώσει δύναμη αυτό. Και θα σου δώσει ελπίδα. Και θα σε κάνει να μην τα παρατήσεις.
Ναι, θα πρέπει να σκεφτείς. Και ναι, θα πρέπει να ματώσεις. Κοντεύει όμως ο προορισμός. Μην το βάλεις κάτω.
Εσύ την καρδιά σου απλά μαλάκωσε, και νιώσε, ότι Πατέρα έχεις.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.