‘’Δεν πειράζει’’ ίσως πεις, ‘’δεν έγινε και κάτι’’.
Και πριν καλά-καλά το καταλάβεις, την ελευθερία σου, έτσι απλά, θα έχεις απωλέσει.
Τα πάθη, και τα λάθη τα εκούσια Άνθρωπε, φρόντιζε όσο είναι μικρά, τότες να πολεμάς.
Σκέψου ένα δέντρο Άνθρωπε. Σαν σπόρος που έπεσε στο γη, και αυτό, σαν κάθε τι, έτσι ξεκινάει.
Και αυτός ο σπόρος, ρίζες μικρές, και αδύναμο κορμό, θα δεις σιγά σιγά να χτίζει. Το να το ξεριζώσεις, χωρίς κόπο πολύ, μπορείς και καταφέρνεις.
Αν όμως, το δεντράκι λυπηθείς, και πεις να το αφήσεις, μπόι θα δώσει, και ρίζες, πιο βαθιές θα κάμει.
Και πάλι ξεριζώνεται, τώρα όμως ιδρώτα θέλει. Και κόπο πιο πολύ και χρόνο.
Μα αν τα μάτια κλείσεις, και να το βγάλεις πάλι αρνηθείς, δέντρο πελώριο σιγά σιγά θα γίνει. Με ρίζες βαθιές, χοντρό κορμό, κλαδιά που επιβλητικά απλώνουν.
Και θέλει όχι ιδρώτα τότες μόνον πια. Θέλει να χύσεις αίμα. Και χρόνο. Και εργαλεία, και ανθρώπους βοηθούς, για να κόψεις το κορμό, και τις ρίζες για να σκάψεις. Και θα υπάρχει κίνδυνος, να κουραστείς, και πεις ‘’τα παρατάω’’.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Γιατί, και να τα καταφέρεις, σε αντίθεση με την αρχή, όταν δέντρο μεγάλο βγάζεις, τρύπα στο χώμα, κενό ολόκληρο, πίσω του αφήνει. Κενό που από την αρχή, θα πρέπει να καλύψεις.
Έχε το νου σου Άνθρωπε, πάντοτε εν τη γενέσει…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.