Μια ιστορία είναι Άνθρωπε, και δεν θυμάμαι την αλήθεια να σου πω, από που την έχω ακούσει. Κάθε φορά όμως που μου ‘ρχεται στο νου, την ύπαρξή μου όλη την ελέγχει.
Για κάποιον Λάζαρο, η ιστορία είναι αυτή, που τέσσερις μέρες λέει, πως πέρασε στον τάφο. Κανείς δεν ξέρει τι ένιωσε, τι βίωσε, τι είδε. Μέχρι που Κάποιος, Ένας, Φίλος του, με έναν λόγο Του, τον έφερε πίσω από τον άδη.
Τριάντα χρόνια λέει, πως έζησε μετά, από εκείνη την Ανάστασή του. Τα χρόνια αυτά, τα υπόλοιπα, λέει η ιστορία, πως κανένας άνθρωπος ξανά, δεν τον είδε να γελάει…
Εκτός μία φορά…
Στην αγορά καθώς γυρνούσε, κάποιον να κλέβει ένα δοχείο πήλινο τον είδε, και χαμογέλασε αμυδρά.
Τον ρώτησαν αυτοί που ήτανε μαζί του, ‘’γιατί γελάς;’’
Πολλά δεν τους απάντησε…
‘’Χώμα, να κλέβει χώμα’’, μουρμούρισε αυτός… ‘’Χώμα, να κλέβει χώμα’’.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.