Σήμερα όλη τη μέρα, σκεφτόμουν την επανάσταση. Το πώς πρέπει τα πράγματα να αλλάξουν, το πόσο είναι άσχημα, αυτά που μας συμβαίνουν…
Ήταν που διάβασα για μια ακόμη αυτοκτονία, πατέρας, που δεν μπορούσε να θρέψει τα παιδιά του.
Ήταν που μερικά κομμάτια ακόμα, είδα της Πατρίδας μου να ξεπουλάνε.
Ήταν, που έμαθα πως τις παρελάσεις όλες, θέλουν να τις καταργήσουν.
Ήταν που τον Χριστό, από τα σχολειά μου προσπαθούν να βγάλουν.
Ήταν που τα νέα τα παιδιά, τα αγέννητα, τά ‘χουν καταδικασμένα.
Όλη μέρα την επανάσταση σκεφτόμουν. Τα άσχημα, τα όλα αυτά, να παλέψω να αλλάξω…
Λεπτομέρειες όμως, κάθισα και είδα πως μου έχουνε ξεφύγει…
Πως για τον πατέρα έμαθα, την ώρα που τελείωνα το πακέτο τα τσιγάρα. Ένα πακέτο, που γεύμα σε ένα παιδί θα μπορούσα να είχα δώσει…
Πως για τις παρελάσεις, ναι, πειράχτηκα, μα έλειπα διήμερο, όταν η σημαία με τα παιδιά περνούσε…
Πως για τις προσευχές μες στα σχολειά οργίστηκα, μα δέκα λεπτά δεν ξόδεψα, προσευχή εγώ να κάνω.
Πως για την Πατρίδα πόνεσα, αλλά πρώτα εμένα, κοίταζα να εξασφαλίσω…
Πως για τους νέους έκλαψα, μα χέρι, κάτι, δεν άπλωσα να τους προσφέρω. Κάτι, με τη σειρά μου, για τα παιδιά αυτά να χτίσω…
Σήμερα όλη μέρα, την επανάσταση σκεφτόμουν… Και είδα πως είναι πιο εύκολο για αυτήν να σκέφτεσαι, παρά το χρέος σου για αυτήν να κάμεις…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.