Λέω να τα παρατήσω. Να αφεθώ. Και ότι θέλει ας γίνει.

Είναι η κούραση. Τα πόδια μου να σέρνονται, το σώμα όλο να πονάει.

Είναι οι σκέψεις. Το κεφάλι καζάνι.

Είναι και η απογοήτευση. Όλο τα ίδια και τα ίδια, όλο να παλεύεις και όλο να μην έχει τελειωμό.

Και κάπου εκεί κάθομαι και σκέφτομαι, ‘’…μέχρι πότε; Πόσο πια;’’ Και μου ‘ρχεται που λες, να τα παρατήσω όλα, να τα βροντήξω και να σηκωθώ να φύγω, να πάω κάπου μόνος, μακριά, να μην σκέφτομαι, να μην ακούω, να μην νιώθω, να μην με νοιάζει τίποτα.

Τα νιώθω αυτά καμμιά φορά… Τα νιώθεις και εσύ. Το ξέρω.

Για αυτό σου γράφω αυτές τις γραμμές. Για να μην νομίζεις ότι είσαι ο μόνος. Είναι και άλλοι, είμαι και εγώ, όλοι, έρχονται φορές που θέλουμε να τα τινάξουμε όλα στον αέρα. Δεν ξέρω αν αυτό κάπως σε παρηγορεί. Φαντάζομαι πως είναι έστω κάτι, το να ξέρεις, ότι δεν είσαι μόνο εσύ…

Και τι κάνουμε; Στο διά ταύτα.

Τι να σου πω…

Μετά το πέσιμο, γιατί όλοι σπάμε μην νομίζεις, σκέφτομαι: ‘’…Λίγο ακόμα. Λίγο ακόμα…Έχει ο Θεός…Λίγο ακόμα…Κουτσά στραβά…Ίσα να βγάλουμε τη μέρα και για αύριο έχει ο Θεός… Λίγο ακόμα…’’, κάνω και έναν σταυρό και συνεχίζω…

Έτσι που λες… Και όσο πάει…

Ίσα να βγάλουμε τη μέρα…

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.