Ξέρεις κάτι; Εσύ. Ναι εσύ. Που τώρα, αυτές τις γραμμές διαβάζεις…
Δεν είσαι μόνος…
Άνθρωποι πολλοί, απλοί και καθημερινοί, άνθρωποι σαν και με και σε, θέλω να το ξέρεις, πως σε ίδιους δρόμους, παλεύουν, προσπαθούν.
Και θέλω να το ξέρεις, πως και αυτοί πέφτουν και σηκώνονται, και αυτοί έχουν μέρες δύσκολες, καλές, κακές, φουρτούνες…
Είναι άνθρωποι, σαν και σένα και μένα, που κεφάλι ψηλά, μέσα στις αδικίες να κρατήσουν προσπαθούν, είναι άνθρωποι, που δυο αρχές προσπαθούν να δώσουν στα παιδιά τους.
Είναι άνθρωποι, που για ηλίθιους τους περνούν, ξέρουν όμως πως ηλίθιοι δεν είναι…
Άνθρωποι σαν και με και σε μαζί, που στα πιο απλά, Θεό αναζητούν, άνθρωποι, που μελαγχολούν και με δαίμονες παλεύουν, κάθε Κυριακής απόγεμα που πιάνει.
Γιατί στα λέω όλα αυτά;
Δεν ξέρω… Ίσως μια στάλα ανακούφισης, ίσως λέω, το γεγονός, ότι μόνος δεν είσαι να σου δώσει.
Ζωές ανθρώπων, που ποτέ δεν θα γνωρίσεις, ίσως, δύναμη να συνεχίσεις θα σου δώσουν.
Ξέρεις κάτι;
Εσύ. Ναι εσύ. Που τώρα, αυτές τις γραμμές διαβάζεις…
Δεν είσαι μόνος…
Θυμάσαι που τα πίναμε μαζί προχτές;
Εγώ θυμάμαι τι μου είπες…
Όταν να τα παρατήσει ήθελε, μόνος γιατί είχε μείνει, ήτανε Λόγος, εξ ουρανού, που ακούστηκε να λέει…
”Ηλία, χιλιάδες άλλοι επτά, δεν έκλιναν το γόνυ.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.