-Γιατί όλες είναι τόσο τρύπιες; Γιατί ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι από αυτές; Δεν έχει νόημα η ζωή χωρίς τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και αυτές είναι τόσο, τόσο γεμάτες τρύπες και λάθη και πόνο.
-Τι πιστεύεις εσύ;
-Εγώ πιστεύω ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι χαμένη υπόθεση. Αν η αγάπη για τον συνάνθρωπο μας είναι πάντα προσωρινή , τότε δεν αξίζει. Μόνο η αδελφική αγάπη μένει στάσιμη και αυτή όχι γιατί την επιλέξαμε εμείς, γιατί έτσι γεννηθήκαμε. Και οι υπόλοιπες ανθρώπινες σχέσεις είναι νομίζω χόμπυ…Δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα από αυτά που λέω…
– Αγάπη. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Αγάπη.
Όχι όμως σαν ένα απλό, ανθρώπινο, γλωσσολογικό κατασκεύασμα. Ούτε σαν μια έννοια αφηρημένη.
Αγάπη που ‘’μακροθυμεί και χρηστεύεται’’. Αγάπη που ‘’ου ζηλοί, ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία’’. Αγάπη που ‘’πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει’’.
Και να παλέψουμε για αυτήν την Αγάπη. Στην κάθε μας σχέση. Στο σύντροφο. Στο φίλο. Στον γείτονα. Στον αδελφό.
Έχει αυτή η Αγάπη πόνο. Έχει κόπο. Έχει σταύρωση.
Όταν όμως Άννα μου, στην κάθε μια, μικρή ή μεγάλη σχέση, αυτήν την Αγάπη θα παλεύεις, ζωντανή να την κρατήσεις, τότες να ξέρεις…
Τόσο η Αγάπη, όσο και η σχέση…Ουδέποτε δε θα εκπέσει…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.