Σε σένα γράφω σήμερα Άνθρωπε.
Που τέτοιο πόνο, ξανά, δεν έχεις άλλη φορά, βιώσει. Που τα σωθικά σου, τα μέσα σου, να σκίζονται τα νιώθεις και από την πίεση, δεν ξέρεις τι είναι όνειρο πια, και τι είναι αληθινό…
Τους άκουσα, σε σένα να μιλάνε.
”Να΄σαι δυνατός, για τα παιδιά σου είπανε. Πρέπει όρθιος να σταθείς. Μην κάνεις έτσι, σωστό δεν είναι. Ο κόσμος τι θα πει. Και πρέπει, πρέπει, πρέπει πολλά…”
Σε βλέπω… Τα λόγια τους μηχανικά τα μουρμουρίζεις…
Επέτρεψέ μου Άνθρωπε. Αν θες, με τη σειρά μου, κάτι και εγώ για να σου πω…
Μην τους ακούς.
Και ας είναι όλοι, ή πολλοί, και ας το ίδιο λένε.
Άνθρωπε μην τους ακούς…
Πέσε. Κλάψε. Χτυπήσου κάτω. Το στόμα άνοιξε, και με ότι δύναμη και αν έχεις, άσε φωνή, και άσε λυγμούς να βγούνε. Μην είσαι καθόλου δυνατός. Όχι τώρα. Στη πιο σκοτεινή στιγμή σου…
Ας, τα παιδιά, και ο σύντροφος, και οι φίλοι και όλοι να σε δούνε.
Ένα…Ένα με το χώμα γίνε.
Μην είσαι τώρα δυνατός.
Μην τους παρεξηγήσεις. Δεν ξέρουν. Και από κακία δεν τα λένε. Άγαρμπα να βοηθήσουν προσπαθούν.
Εσύ μόνο πέσε. Τώρα. Στην πιο σκοτεινή στιγμή σου.
Και μη φοβάσαι…
Όταν τίποτα άλλο, μέσα δε θα χει μείνει για να βγει, και όταν, στο απόλυτο μηδέν θα έχεις φτάσει, τότες να ξέρεις, ξανά θα σηκωθείς.
Μετά τη σταύρωση, Ανάσταση θα έρθει…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.