facebook_e-psyxologosΈχεις περπατήσει πολύ…
Νιώθεις πλέον ότι κουράστηκες…
Κοιτάς μπροστά και βλέπεις, ότι σε όσα επάνω, κάποτε επένδυσες, πλέον δε σε γεμίζουν.
Τα όνειρα που άλλοτε έκανες, ανούσια, και τα όποια με χαρά ξεκίνησες, ξένα τα νιώθεις.
Δεν είναι η ηλικία, ούτε το σώμα είναι…
Είναι η ψυχή.
Η ψυχή, που τώρα τη νιώθεις πιο γερασμένη, αδύναμη και φορτωμένη από ποτέ.
Το θέλεις. Το θέλεις βαθιά μέσα σου το καινούριο το ξεκίνημα. Το θέλεις, και πάλι ελεύθερος να αναπνεύσεις.
Στο πως, είναι που κολλάς. Στο πως…
Όλοι σε αυτό κολλάμε…
Δεν έχω σοφά και έξυπνα λόγια να σου πω Άνθρωπε…Θα σου πω κάτι από τα δικά μου…
Κάποτε, σε κάποιον φίλο στράφηκα ρωτώντας τον και εγώ, αυτό το πώς. Ήταν μια από τις στιγμές, από τις πολλές αυτές στιγμές, που κάθε άνθρωπος ψάχνει το τρόπο.
Δεν μου είπε πολλά ο φίλος. Μια ιστορία μου είπε…
”Ένας τοίχος, αποφάσισε μια μέρα, ξανά όμορφος να γίνει. Οι βροχές, το κρύο και ο καιρός τον είχανε με ρωγμές γεμίσει. Οι σοβάδες του έπεφταν από παντού. Δεν την άντεχε αυτή του την εικόνα.
Πήρε χρώμα από το καλό, πήρε βούρτσες και πινέλα τα πιο φίνα, και ξεκίνησε να φτιάχνεται. Ήταν ενθουσιασμένος ο τοίχος. Βιαζόταν, να είναι επιτέλους βαμμένος ξανά, καινούριος, καθαρός. Ήθελε γρήγορα να αλλάξει την όψη του… Ήταν αποφασισμένος…
Όσο και να έβαφε όμως, το χρώμα το πετούσε…Και ας ήταν της πιο καλής ποιότητας.
Και προσπαθούσε ξανά, με τις βούρτσες τις καλές και τα πινέλα. Έσκαγε όμως πάλι το χρώμα.
Και έβαζε όλη την καλή τη θέληση. Και τη δύναμη και τη τέχνη.
Και η δουλειά δεν προχωρούσε…
Απελπίστηκε ο τοίχος. Και σταμάτησε…
Κάποια στιγμή, όχι πολύ αργότερα, ένας μάστορας, τεχνίτης από τους παλιούς, πέρασε από εκεί. Και είδε τον τοίχο. Και κατάλαβε.
Δεν του μίλησε.
Άνοιξε μόνο τη τσάντα του, και ένα μυστρί του άφησε…”
Πριν ξεκινήσεις τον αγώνα σου Άνθρωπε, φρόντισε τον παλιό τον εαυτό σου, τις συνήθειες, τις μνήμες και τα πάθη πίσω να τα αφήσεις… Τα όσα σε βαραίνουν άσχημα, να τα πετάξεις, για να μπορέσει το χρώμα σου να πιάσει…
Πριν ξεκινήσεις τον αγώνα σου Άνθρωπε, μην ξεχάσεις το μυστρί…

(Αφιερωμένο στον Παναγιώτη, για τα όσα μαζί ζήσαμε, και για τα όσα Θεού θέλοντος ξανάρθουν…)

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.