Είσαι μια ξεραμένη γη, χωρίς το παραμικρό σημάδι ζωής. Χώμα ξερό, που ούτε αγκάθια δε φυτρώνουν. Στάσιμη χωρίς καμιά ελπίδα και προοπτική. Μόνο η σκόνη σου άψυχη σηκώνεται, όταν αγέρας πιάνει.
Κι όμως απ’ το νερό δεν είσαι μακριά. Μονάχα ένα φράγμα σε χωρίζει. Τόσο μικρό που μια σου κίνηση είναι αρκετή για να το ρίξει. Και τα ξερά αυλάκια σου και πάλι να γεμίσουν.
Εσύ όμως φοβάσαι. Φοβάσαι την πλημμύρα. Φοβάσαι μήπως πνιγείς, πριν καν ακόμα ξεδιψάσεις. Μήπως από έρημο, σε βάλτο και λάσπη καταντήσεις. Μήπως σε παρασύρει ο χείμαρρος και χάσεις ακόμα κι αυτά που έχεις.
Στο χέρι σου είναι όμως να μην παρασυρθείς. Να γίνεις όαση και όχι βάλτος. Είναι στο χέρι σου τα λιμνάζοντα ύδατα και τα μικρόβια να διώξεις. Και είναι στο χέρι σου να γίνεις πόλος έλξης και όχι παράδειγμα προς αποφυγή.
Να τολμάς, να ονειρεύεσαι και να μάχεσαι. Να μη φοβάσαι και να μην εγκαταλείπεις. Ν’ αφήνεις τα φράγματα να πέφτουν ή να τα ρίχνεις μόνος σου. Να γεμίζεις το κενό σου κι ας έρθει η πλημμύρα.
Σκαρλάτος Παναγιώτης, Ψυχολόγος