Στην αρχή, ήτανε ο εγωισμός. Η ιδέα που είχες για τον εαυτό σου. Το ποιος είσαι, το πόσο μεγάλος, πόσο άξιος, δίκαιος, έξυπνος, όμορφος, δυνατός, καταξιωμένος. Σκέφθηκες ίσως φευγαλέα, το πόσο τυχερός πρέπει να νιώθει ο άλλος ο άνθρωπος που σε έχει στη ζωή του.
Ο εγωισμός μεγάλωσε, και γέννησε την πλεονεξία. Και τα όσα ο άλλος σου προσέφερε, πλέον δεν ήταν αρκετά. Και άρχισες όλο και πιο πολλά να του ζητάς. Προσοχή, ενδιαφέρον, αποδείξεις αφοσίωσης και υποταγής, έρωτα, περιποιήσεις. Πράγματα υλικά και μη.
Ο χρόνος πέρασε, και η πλεονεξία σου, η με τα πάντα ανικανοποίητη, γέννησε τη σκληροκαρδία. Και έγινες τύραννος, σατράπης μέσα στην ίδια σου τη σχέση. Και σε κάθε ευκαιρία πλήγωνες τον άλλον, τον πίκαρες, τον υποβάθμιζες, τον πονούσες.
Και έτσι περνούσε ο καιρός…
Με σένα θύτη, τυφλωμένο, και τον άνθρωπό σου να ναι το θύμα.
Και ήταν τελικά η σκληροκαρδία σου που σκότωσε την αγάπη.
Και ήταν αυτή, της αγάπης η νέκρωση, που κατέστρεψε τη σχέση.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.