‘’Γιατί το παθαίνω εγώ αυτό; Εγώ δεν πίστευα ποτέ ότι θα φτάσω σε αυτό το σημείο. Εγώ ήμουν δυνατός. Ξέρεις τι έχω περάσει στη ζωή μου; Ξέρεις πόσα και πόσα έχω αντέξει; Και πάντοτε στεκόμουν όρθιος. Πάντοτε τα κατάφερνα. Ποτέ δεν το έβαλα κάτω. Τι συμβαίνει τώρα; Πως γίνεται να λακίζω μπροστά σε πράγματα απλά; Καθημερινά; Πως γίνεται να σπάζω; Που πήγε η δύναμη μου; Που πήγαν οι αντοχές μου; Δεν μπορώ να καταλάβω. Δεν είμαι πια ο ίδιος. Έσπασα. Άλλαξα. Απογοήτευση. Αυτό μόνο. Απογοήτευση. Δεν έχει νόημα πλέον. Αυτό σκέφτομαι. Πως δεν έχει νόημα…’’
Ξέρεις… Μην νομίζεις πως είσαι ο μόνος. Ό,τι και αν σε σπάζει. Ό,τι και αν σε ρίχνει. Δεν το νιώθεις μόνο εσύ. Δεν είναι ότι εσύ είσαι ο αδύναμος. Όχι. Και άλλοι υπάρχουν σαν και σένα. Πολλοί. Που ο καθένας δίνει τον αγώνα του, από το δικό του μετερίζι. Και σπάνε και αυτοί οι άλλοι. Και πέφτουν. Και ματώνουν. Πολλές φορές. Δεν πειράζει όμως…
Ποιος σου είπε ότι απαγορεύεται να σπάσεις; Ποιος σου είπε ότι το να πέσεις είναι αδυναμία; Δεν το βλέπεις; Είναι αυτή η πεποίθηση που σε απογοητεύει…
Μην στεναχωριέσαι. Πάρε το χρόνο σου. Πέσε. Σπάσε. Κλάψε.
Είναι φυσιολογικό.
Και μετά σήκω. Σήκω και συνέχισε να παλεύεις, όπως ξέρεις και μπορείς.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.