facebook_e-psyxologos
Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Ξυπνάμε χωρίς να ξέρουμε τι θα μας φέρει η επόμενη η ώρα, και κοιμόμαστε δίχως να ξέρουμε τι θα μας φέρει το ξημέρωμα.
Καθένας το βιώνει με το δικό του τρόπο και στο δικό του, προσωπικό, μέτρο της δυσκολίας. Υπάρχει όμως και ένα κοινό. Ένα κοινό στοιχείο, μυστικό, ύπουλο και επικίνδυνο.
Το αίσθημα της προσωρινότητας.
Τη συμπεριφορά μας, λες και δεν υπάρχει αύριο.
Πρέπει να προσέξουμε όμως, να μην επιτρέψουμε να αλλοιωθεί το είναι μας. Να μην επιτρέψουμε να προσβληθούν οι σχέσεις μας, να μην επιτρέψουμε να προσβληθεί η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη μας, να μην επιτρέψουμε να μειωθεί η παραγωγικότητα μας, να μην επιτρέψουμε να χαθεί το χαμόγελο μας, να μην επιτρέψουμε να καταποντιστούν τα όνειρα μας. Να μην επιτρέψουμε να χαθεί η ελπίδα μας.
Αυτός ο τόπος, πέρασε επιδρομές, σφαγές, τουρκοκρατία, κατοχή, διωγμούς, εμφυλίους. Αυτός ο τόπος τα πέρασε όλα αυτά, και μαζί του οι άνθρωποι που τον κατοικούσαν. Και αυτοί οι άνθρωποι, βιώνοντας όλα αυτά, δεν σταμάτησαν ούτε να ερωτεύονται, ούτε να παράγουν, ούτε να εργάζονται, ούτε να παντρεύονται, ούτε παιδιά να κάνουν, ούτε να ονειρεύονται. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν σταμάτησαν ποτέ να ελπίζουν. Δεν αφέθηκαν. Δεν γονάτισαν. Δεν αποδέχτηκαν.
Δεν υπέκυψαν, σε μια μαθημένη αβοηθησία.
Και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι σήμερα, εμείς υπάρχουμε.
Ας προσέξουμε. Ας μην αφεθούμε. Ας συνεχίσουμε να ελπίζουμε παλεύοντας.
Για να μην χρειαστεί ποτέ να πούμε, ”…Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους…
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις…” ( Κ. Γ. Καβάφης, Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984).

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc