Μιλούσα σήμερα με κάποια φίλη…Το πόσο την ενοχλεί που σκέφτεται το θάνατο μου έλεγε. Το πόσο γρήγορα νιώθει ότι περνούν τα χρόνια…Το πόσο μάταια μοιάζουν όλα, δεδομένου του γεγονότος της ύπαρξης του ίδιου θανάτου.
‘’Θα ήθελα να μην το σκέφτομαι’’, μου είπε. ‘’Θα ήθελα να το μπορούσα…’’.
Ξέρεις Άνθρωπε. Και η φίλη μου αυτή, και εγώ και εσύ, το ίδιο λάθος κάνουμε. Μεταφράζουμε τον θάνατο, με τρόπο που είναι λάθος. Ναι, είναι βέβαιος. Ναι, απρόβλεπτος. Και ναι, καθολικός.
Άνθρωπος, δεν υπάρχει, που να μην τον φέρνει στο μυαλό του.
Παρόλα αυτά, το πως εμείς θα τον προσεγγίσουμε, αυτό είναι μόνο στο δικό μας χέρι. Δεν θα κερδίσουμε Άνθρωπε τίποτα, απλά με το να λιβανίζουμε τον θάνατο μέσα στο μυαλό μας. Και να πέφτουμε. Να απογοητευόμαστε. Να χάνουμε για τη ζωή την όρεξη.
Είναι ο θάνατος, αυτός που πραγματικά μπορεί να μας ενεργοποιήσει. Δεδομένης της βεβαιότητάς του, κίνητρο μπορούμε να βρούμε, για την όλη τη ζωή. Να δημιουργήσουμε. Να ρουφήξουμε. Να ζήσουμε. Δεδομένης της βεβαιότητάς του, αναθεωρήσεις ο καθένας μας έχει την δυνατότητα να κάνει. Πάθη να αφήσει πίσω του, λάθη, έχθρες, μίσος.
Να προσφέρει Άνθρωπε, στον συνάνθρωπό του. Να βγει από το εγώ, και στο εμείς πιο εύκολα, να μπορεί να ζήσει.
Ευκαιρία είναι, του θανάτου η ύπαρξη Άνθρωπε, ο καθένας μας, πιο άνθρωπος να γίνει…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.