Είσαι μονίμως στο τρέξιμο.

Και ζεις μέσα στο άγχος. Μέσα στη στεναχώρια.

Είναι γιατί θέλεις όλα να τα προλάβεις. Όλα να τα τακτοποιήσεις. Όλα να τα ελέγξεις.

Και περνάνε έτσι οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια. Και όλο και πιο πολύ αγχώνεσαι. Και όλο και πιο πολύ στεναχωριέσαι. Και κάπως έτσι αρρωσταίνεις…

Είπαμε όμως…

Είναι που πρέπει να προλάβεις… Είναι που όλα, τα φορτώθηκες εσύ.

‘’Αν όχι εγώ, ποιος;’’, σκέφτεσαι.

Και μπορεί να μην έχεις και άδικο. Μπορεί όντως, να είναι τόσα πολλά αυτά τα οποία πρέπει να σκεφθείς. Τόσα πολλά, αυτά για τα οποία πρέπει να τρέξεις.

Μια ερώτηση θέλω μόνο να σου κάνω. Και αν δε θες, μην απαντάς. Έναν προβληματισμό…

Εάν εσύ πεθάνεις, τι θα γίνει; Ποιος θα τρέξει για όλα αυτά;

Τι πιστεύεις;

Δεν θα συνεχίσει ο κόσμος να υπάρχει χωρίς εσένα; Αργά ή γρήγορα, δεν πιστεύεις πως τα πράγματα θα βρουν το δρόμο τους; Δεν πιστεύεις πως οι άνθρωποι, οι γύρω σου, οι δικοί σου θα συνεχίσουν; Άλλοτε ευκολότερα και άλλοτε πιο δύσκολα. Ναι. Δεν πιστεύεις όμως ότι κάπως, με κάποιον τρόπο, θα βρεθεί μια άκρη;

Όπως μέχρι τώρα γίνεται… Όπως γινόταν πάντα…

Δεν στο λέω αυτό για να παραιτηθείς. Όχι. Αντιθέτως. Να παλεύεις την κάθε μέρα, με όλη σου τη δύναμη. Να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό. Μέχρι τέλους.

Με ηρεμία όμως. Με ειρήνη. Και έχει ο Θεός…

Σκέψου.

Για να μπορείς και αύριο, για αυτούς και για αυτά που αγαπάς, να προσπαθήσεις.

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.