-Οι μέρες περνούσαν όλες ίδιες. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ και ξανά από την αρχή. Το μυαλό θολωμένο, λες και κάτω από πέπλο, και το σώμα, αυτό το σώμα, όλα να τα κάνει μηχανικά. Και όλα αυτά τα γιατί… Τα γιατί σε μένα… Όλα αυτά τα γιατί να έχω σαν μόνη συντροφιά.
– Τι θυμάσαι;
-Τίποτα… Ή μάλλον. Μόνον ένα περιστατικό μου έχει μείνει χαραγμένο. Αύγουστος ήτανε… Αρχές ακόμα. Μουδιασμένη, δεν νομίζω να καταλάβαινα πολύ καλά το τί είχε συμβεί… Με πλησίασαν κάτι κυρίες. Εκεί στο παγκάκι μπροστά στο παρεκκλήσι. Δεν ξέρω πως είχα βρεθεί εκεί να πω την αλήθεια…Τρεις στον αριθμό. Είχαν ένα βλέμμα γεμάτο οίκτο. Πόσο σιχαίνομαι το να με λυπούνται. Χαμογελούσαν. Δεν ήταν όμως το χαμόγελο αληθινό. Παγωμένο. Αμήχανο. Ίσα που σήκωσα το κεφάλι μου να τις κοιτάξω. ‘’Καλησπέρα’’, μου είπαν. Δεν τους απάντησα. ‘’Μην στεναχωριέσαι. Ο Θεός για καλό και μόνο στο έδωσε αυτό. Είναι κοντά Του. Άγγελος. Είναι ευλογία αυτό που συνέβη. Να είσαι δυνατή’’.
-Εσύ; Τι απάντησες;
-Δεν τους απάντησα. Δεν τους είπα τίποτα. Έφυγαν. Μάλλον απογοητευμένες. Ξέρεις… Θυμάμαι, περίεργα ξεκάθαρα τη στιγμή εκείνη, να προσπαθώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου, να μην τους ευχηθώ, από τα βάθη της καρδιάς μου, ο Θεός, να στείλει μια τέτοια ευλογία, και στις δικές τους οικογένειες.
Μπροστά στον ανθρώπινο πόνο Άνθρωπε, λόγια και ερμηνείες δεν χωράνε. Μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, απλά σιωπούμε προσευχόμενοι.
Απλά, σιωπούμε προσευχόμενοι…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.