‘’Φοβάμαι. Σκέφτομαι ότι θα περάσουν τα χρόνια, ότι θα ξυπνήσω μια μέρα, και δεν θα έχω ζήσει. Και πιστεύω πως τότε θα έχω βαρύνει, και όλα αυτά τα οποία θέλω να κάνω, απλά δεν θα μπορώ. Πιστεύω πως τότε θα είναι πια αργά. Με τρομάζει το μέλλον. Εκείνο το μέλλον. Το άγνωστο.’’
Ξέρεις.
Δεν είναι το μέλλον αυτό που πρέπει να σε τρομάζει. Όχι. Δεν έχει κάποιο νόημα, το να προετοιμάζεσαι μια ολόκληρη ζωή, απλά για να ξυπνήσεις κάποια και να πεις…’’Εντάξει. Είμαι πλήρης. Τα έκανα όλα’’. Όχι πως κάτι τέτοιο είναι κακό. Ουτοπικό είναι…
Το παρόν. Το τώρα. Το τί καλύτερο μπορείς να κάνεις σήμερα. Αυτό να δεις. Ίσως να πεις ότι δεν γίνεται. Για τον έναν ή για τον άλλον λόγο. Εδώ όμως είναι το νόημα. Το λεπτό σημείο. Το τι μπορείς να κάνεις στο σήμερα. Το να παλέψεις όλα αυτά, τα δεν γίνεται, του τώρα.
Έχεις σκεφθεί, πως όσο εσύ ασχολείσαι με το τι και το πως θα γίνει τελικά, ξοδεύεις χρόνο, πραγματικό χρόνο, που έχεις στο παρόν σου;
Έχεις σκεφθεί πως δεν είναι δεδομένο, το ότι θα υπάρχεις σε αυτό το μέλλον για το οποίο ανησυχείς;
Και κάτι ακόμα τελευταίο…
Έχεις σκεφθεί, πως ίσως και να σε συμφέρει για το μέλλον μόνο να ανησυχείς και να μιλάς, γιατί έτσι αποποιείσαι της ευθύνης του να αλλάξεις το παρόν σου;
Πήγε αργά… Καλή σου νύχτα…
Σκέψου…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.