Καλοκαίρι 1998.
Εγώ πιτσιρικάς. Πρώτη φορά κατασκήνωση. Απόστολος Παύλος. Μητρόπολη Σιδηροκάστρου.
Θυμάμαι κάθε απόγευμα, όλα τα παιδιά να μαζευόμαστε μπροστά στο ασβεστωμένο σημαιοστάσιο στο κέντρο της κατασκήνωσης για τον Εθνικό Ύμνο. Από τη μια το δάσος. Από την άλλη ο ουρανός. Ελευθερία.
Μετά την υποστολή, λίγο πριν ο παπά- Γιάννης σημάνει την λήξη και σκορπίσουμε ξανά η κάθε ομάδα στο σπιτάκι της, φωνάζαμε όλοι μαζί το σύνθημα της κατασκήνωσής μας:
‘’Θαρσείτε, εγώ, νενίκηκα τον κόσμο’’.
Ανταγωνιζόμασταν μάλιστα, μεταξύ μας ποιος θα φωνάξει πιο δυνατά.
‘’Θαρσείτε, εγώ, νενίκηκα τον κόσμο’’.
Δεν είχα ιδέα τι σήμαιναν αυτά τα λόγια. Δε με πολυ-ένοιαζε να πω την αλήθεια μου. Αυτό το ‘’Θαρσείτε’’ όμως… Μου καθόταν πολύ καλά στη παιδική καρδιά μου.
‘’Θαρσείτε, εγώ, νενίκηκα τον κόσμο’’…
Τα χρόνια πέρασαν. Φτάσαμε στο σήμερα. Σε μια πραγματικότητα, που αν μου έλεγες κάποια στιγμή ότι θα ερχότανε, δε θα σε πίστευα. Ίσως, να μην το πίστευε κανένας.
Ξέρεις όμως.
Τώρα καταλαβαίνω. Τώρα καταλαβαίνω τι σήμαινε εκείνο το σύνθημα που λέγαμε μικροί…
‘’…Θα σας κάνει ο κόσμος να υποφέρετε, αλλά εσείς να έχετε θάρρος, γιατί Εγώ τον έχω νικήσει τον κόσμο…’’ (Ιω. 16.33).
Είναι σκοτεινές οι μέρες. Και ακόμα πιο σκοτεινές αυτές που ακολουθούν.
Θάρρος αδέρφια. Θάρρος.
Μέσα από τάφο άδειο, κενό, μέχρι τα σήμερα, ‘’Θαρσείτε, εγώ, νενίκηκα τον κόσμο’’, ακούγεται Κάποιος να μας λέει.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc