Σε βλέπω.

Πονάς. Πονάς πολύ.

Βλέπω όμως και κάτι άλλο…

Βλέπω ότι προσπαθείς να πνίξεις αυτόν τον πόνο.

Και αλήθεια, δεν ξέρω γιατί το κάνεις…

Ίσως να πιστεύεις πως είναι δείγμα αδυναμίας το να ξεσπά κανείς.

Ίσως να πιστεύεις πως έτσι, θα στηρίξεις τους γύρω σου καλύτερα.

Ίσως να σκέφτεσαι τι θα σκεφτούν οι γύρω σου για σένα όταν θα σε δουν να σπας.

Ίσως πάλι, να θέλεις με αυτήν την στάση να προστατέψεις κάποιον, τα παιδιά σου για παράδειγμα.

 

Ξέρεις όμως;

Είναι λάθος όλο αυτό. Δεν σου πρέπει. Δεν αξίζει.

Βάλε στο νου σου πως και οι δυνατοί πονάν.

Βάλε στο νου σου, πως και πονώντας μπορείς τους γύρω να στηρίξεις.

Βάλε στο νου σου, πως στο πόνο σου μπροστά, δεν έχει σημασία η γνώμη κανενός.

Βάλε στο νου σου, πως όταν τα παιδιά σου σε δούνε να ξεσπάς, θα απενοχοποιηθούν και θα μπορούν και αυτά λεύτερα να κάνουνε το ίδιο.

 

Καλό βράδυ απόψε, όπου και να βρίσκεσαι…

Καλό βράδυ και η Παναγιά μαζί σου.

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.

 

*Αυτή τη Παρασκευή, 19.4, στις 7.00 μ.μ., στη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ στον ΕΥΟΣΜΟ, Βιβλιοπωλείο ‘’ΒΙΒΛΙΟΦΑΓΟΣ’’ – 28ης Οκτωβρίου 39, συζήτηση με θέμα: ‘’Στον άνθρωπο που πονά’’. Καλή Αντάμωση.