Ξέρεις πως νιώθω;
Σαν να με πέταξαν μεσοπέλαγα και να μου είπανε ‘’κολύμπα’’.
Και παλεύω που λες, όπως ξέρω και μπορώ να κρατηθώ στην επιφάνεια, να βγάλω μια άκρη.
Και κάθε τόσο, νά σου, βλέπω την στεριά να φαίνεται. Και βάζω πείσμα, με ότι δυνάμεις έχω και δεν έχω και κολυμπάω προς τα κει. Και λέω στον εαυτό μου, ‘’κάνε κουράγιο, λίγο ακόμα, έλα, φτάνεις’’.
Και πάνω που πάω να χαρώ, πάνω που νιώθω ότι φτάνω, ότι τα βάσανα τελείωσαν και ότι μπορώ να ξαποστάσω λίγο, ξαφνικά, σαν κάποιος να τραβάει μακριά από μένα τον γιαλό, και βρίσκομαι στην αρχή ξανά, βρίσκομαι πάλι στο μηδέν, βρίσκομαι πάλι μεσοπέλαγα, να πρέπει από την αρχή να κολυμπήσω…
Έτσι νιώθω. Η ζωή μου όλη.
‘’Και γιατί δεν τα παρατάς;’’, θα με ρωτήσεις..
Μην νομίζεις. Συνέχεια το σκέφτομαι. Είμαι στο όριο.
Ξέρεις όμως… Κάθε φορά, που βρίσκομαι πάλι στην αρχή, κουρασμένος, χτυπημένος, χωρίς να έχω από κάπου να πιαστώ, έτοιμος να παραιτηθώ, σηκώνω ψηλά το βλέμμα…
‘’Θεέ μου βόηθα. Εγώ μόνος δε μπορώ..’’
Και να σου, έρχεται ένα κυματάκι, και μια μικρή ώθηση μου δίνει. ‘’Πάμε άλλη μια φορά’’ και κολυμπάω ξανά από την αρχή…
Έτσι νιώθω. Η ζωή μου όλη…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.