Ένα πιάτο φακές να θες να φτιάξεις για να φας και πόση προετοιμασία θέλει… Πόση φροντίδα, πόσο κόπο, πόσο χρόνο. Να ψωνίσεις, να καθαρίσεις, να βράσεις, να δοκιμάσεις, να περιμένεις, να δοκιμάσεις ξανά… Και όλο αυτό, χωρίς να ξέρεις αν θα σου πετύχει…

Όταν για κάτι τόσο ευτελές, τόσο ασήμαντο, τόσο ανούσιο, θέλει όλη αυτή τη προσπάθεια, θέλει όλο αυτόν τον χρόνο, σκέψου το πόσο υπομονή χρειάζεται για πράγματα άλλα, μεγάλα, σημαντικά. Για πράγματα που σημαίνουν πολλά για τη ζωή σου.

Και όμως. Εσύ τι κάνεις; Γκρινιάζεις. Ανυπομονείς. Απογοητεύεσαι. Θες να τα παρατήσεις. Να τα τινάξεις όλα στον αέρα. Γιατί; Γιατί η λύση αργεί. Γιατί το πράγμα όπως λες, ‘’δεν προχωράει’’.

Δεν γίνεται όμως έτσι. Δεν βγαίνει η ζωή. Αν δε μάθεις να κάνεις λίγο- λίγο υπομονή, αν δε μάθεις κουτσά-στραβά, να αντέχεις και να συνεχίζεις να το προσπαθείς και ας μην βλέπεις και ξεκάθαρα το φως στην άκρη του τούνελ, μην περιμένεις… Καταδικασμένος θα είσαι, να μένεις στάσιμος, στο τίποτα, στο μηδέν.

‘’Πόση υπομονή πια. Πόση άλλη υπομονή;’’, ρωτάς. ‘’Μέχρι πότε;’’.

Τι να σου πω…

Δεν ξέρω. Μην νομίζεις ότι τα καταφέρνω καλύτερα. Τα λέω σε σένα, για να τα ακούω και εγώ…

Όσο ζεις και αναπνέεις… Φαντάζομαι.

Όσο ζεις και αναπνέεις.

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.