Φοβάσαι…Φοβάσαι να κάνεις αυτό το πρώτο βήμα.
Είναι τόσα πολλά αυτά που σκέφτεσαι.
Είναι όλες οι δυσκολίες, που βλέπεις ότι θα αντιμετωπίσεις.
Είναι το γεγονός ότι δεν νιώθεις σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Είναι το γεγονός ότι θα ήθελες να ήσουν λίγο παραπάνω έτοιμος, πριν ξεκινήσεις τον αγώνα που έχεις μπροστά σου.
Μπερδεύεται το μυαλό και γίνονται ένα κουβάρι οι σκέψεις σου.
Εύχεσαι να είχες λίγο χρόνο παραπάνω.
Εύχεσαι να μπορούσες να το είχες οργανώσει καλύτερα.
Και ο αγώνας αυτός, μπορεί να πάρει πολλά ονόματα και μορφές. Γιατί ο κάθε ένας, έχει τους δικούς του, προσωπικούς αγώνες.
Θυμήσου όμως Άνθρωπε. Θυμήσου…
Θυμήσου την πρώτη φορά, την πρώτη σου επαφή με την θάλασσα. Πρέπει να ήσουν παιδί ακόμα όταν σου την γνώρισαν. Και φοβόσουν…Φοβόσουν πολύ. Ήταν το γεγονός ότι δεν ήξερες να κολυμπάς. Ήταν το γεγονός ότι δεν το είχες ξανακάνει. Και όμως να σαι, χρόνια αργότερα, να την απολαμβάνεις και να προσμένεις το πότε θα σμίξεις ξανά μαζί της. Χρειάστηκε και τότε να κάνεις το πρώτο βήμα. Να ακουμπήσεις για πρώτη-πρώτη φορά το νερό.
Και εκείνες τις πρώτες τις φορές, χρειάστηκε να παλέψεις. Και βυθίστηκες και νερό κατάπιες, και προς τον βυθό πήγες να φύγεις. Ξανά και ξανά.
Και όμως τώρα να ‘σαι. Απολαμβάνεις τα νερά της.
Έτσι και στην ζωή Άνθρωπε. Δυσκολίες θα αντιμετωπίσεις. Και θα πέσεις. Και θα ματώσεις. Μην περιμένεις έτοιμος να νιώσεις για να ξεκινήσεις τον αγώνα όμως Άνθρωπε. Ξεκίνα πάλεψε, και αυτό είναι, που έτοιμο θα σε κάνει.
Έχε στο νου την θάλασσα…Κανείς δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας, πως να κολυμπάει. Και κανείς δεν έμαθε να κολυμπάει στην στεριά.
Βουτώντας σε αυτήν Άνθρωπε, έμαθες το κολύμπι.