Δεν μπορείς να θες να λέγεσαι άνθρωπος, και να επιζητάς τον αφανισμό του άλλου. Όποιος και να είναι αυτός.
Φυσικά και θα ΄ρθουν στιγμές, που ο θυμός σου, θα ξεσπάσει. Θα ΄ρθουν στιγμές που ο πόνος θα σε έχει πια θολώσει. Θα ΄ρθουν στιγμές που το άδικο θα σε έχει πνίξει. Και ναι, τότε μπορεί να αντιδράσεις. Και ίσως και να πολεμήσεις. Και δεν είναι αυτό κακό…
Έρχεται όμως ο καιρός, και πάντα έρχεται, που η καταιγίδα πια καταλαγιάζει. Και ας έχει αφήσει πίσω της κακό και χαλασμό.. Δεν υπάρχει πλέον κάτι να αντισταθείς ή κάτι για να πολεμήσεις.
Είναι για τότες που πρέπει εσύ, το μίσος να μην το αφήσεις να φωλιάσει στην καρδιά σου. Όλη την ένταση, και όλο το θυμό, τότες είναι που πρέπει πέρα να τα κάμεις…
Δεν είναι εύκολο. Ίσως να μην είναι ούτε λογικό.
Πρέπει όμως.
Και δεν είναι αυτό το ‘’πρέπει’’, μάθημα ηθικής. Ζήτημα ζωής και θανάτου είναι. Αν δεν αφήσεις πίσω να φύγουν τα όσα έγιναν, και ας σε πληγώνουν, και σε πονάνε, αν κυνηγάς να ανταποδώσεις το κακό, ή αν την εύχεσαι την καταστροφή του άλλου, φαύλους κύκλους καταλήγεις μόνος σου να κάνεις, κινδυνεύοντας να μείνεις για πάντα κολλημένος. Και θα ναι διπλό τότε το κακό σε σένα…
Και από την άλλη. Ό,τι και αν έχει κάνει κάποιος απέναντί σου, πόσο διαφορετικός άνθρωπος είσαι στο τέλος, αν ζητάς να αφανιστεί;
Δύσκολο…
Αντέχεις;
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.