Ξέρεις.
Είναι άνθρωποι που έχουν βιώσει τέτοιο πόνο, που κανένας άλλος δεν μπορεί πια να τους τρομάξει. Άνθρωποι που μια φορά, έτσι ξαφνικά, τους χτύπησε την πόρτα, και τους σημάδεψε όμως για μια ολόκληρη ζωή.
Είναι άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα πια να χάσουν…
Και τους βλέπεις να συνεχίζουν. Τους βλέπεις να παλεύουν. Τους βλέπεις να μην το βάζουν κάτω, ενώ έχουν κάθε λόγο. Τους βλέπεις να σπάνε, μα να μην λυγίζουνε, να μην επιτρέπουν το να παραιτηθούνε.
Και μη νομίζεις. Είναι άνθρωποι απλοί. Καθημερινοί. Σαν και εμένα και σένα. Δεν γεννήθηκαν πιο έτοιμοι, ούτε κανένας τους έμαθε ποτέ, πως να στέκονται κόντρα στις δυσκολίες, στις φουρτούνες.
Ξέρεις Άνθρωπε…
Είναι φορές, που νιώθω απελπισμένος. Που νιώθω τα πάντα γύρω μου να σκοτεινιάζουν. Που νιώθω τα προβλήματα, τα δικά μου τα προβλήματα να με πνίγουν.
Και είναι αυτές οι φορές, που προσπαθώ να φέρω στο νου μου τους ανθρώπους όλους αυτούς.
Όχι.
Όχι, γιατί υπάρχουνε χειρότερα. Ποτέ κανέναν δεν βοήθησε αυτό. Μάλλον πιο πολύ μπορεί αυτή η σκέψη να σε ρίξει.
Γιατί υπάρχουνε καλύτερα Άνθρωπε…
Γιατί υπάρχουνε καλύτεροι…
Γιατί υπάρχουνε άνθρωποι, που συνεχίζουν όρθιοι να στέκονται, και να παλεύουν, και να αγωνίζονται…
Άνθρωποι, που δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.