Είναι αργά. Δεν με πιάνει ύπνος. Μπροστά στον υπολογιστή. Χίλιες σκέψεις στο κεφάλι. Έρχεται μήνυμα. Είναι από τον Γιώργο. Το διαβάζω…

‘’Δε σε φοβάμαι για το ακατάλληλο της ώρας. Άλλωστε εσύ ποτέ δε κοιμόσουνα νωρίς… Αυτές τις μικρές ώρες της νύχτας, είναι που ο συλλογισμός τρέχει με ταχύτητα φωτός…

Ξέρεις…

Απώτερος σκοπός στη ζωή μου, από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω σαν γιατρός, ήταν ο πλούτος, τα υλικά αγαθά και η αναγνωρισιμότητα.

Τόσο απλά… Τόσο ωμά…

Παραμελούσα βασικά πράγματα, μόνο και μόνο για να επιτύχω τους στόχους και τις επιθυμίες μου, γιατί η έπαρσή μου δεν μου έδινε άλλες διεξόδους.

Το επάγγελμά μου με έφερε σε επαφή με κάθε λογής ανθρώπους…. Δικηγόρους, αγρότες, υπαλλήλους, τεχνίτες, μαθηματικούς, βοσκούς…

Έφτασα στο συμπέρασμα, ότι το δάκρυ σε ένα κακό μαντάτο, στην αρρώστια, στον χαμό ενός δικού σου ανθρώπου, τρέχει με τον ίδιο τρόπο στο μάγουλο του καθενός.

Εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνεις πως είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο Θεό και τις αποφάσεις Του.

Αναλογίζομαι, αν ποτέ θα καταφέρω να αλλάξω, ή αν είναι λόγια της στιγμής. Δεν μπορώ να το υποσχεθώ, ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.

Θα φανεί στην πράξη. Θα φανεί. Θα φανεί ποιος είναι ο απώτερος σκοπός μου…’’

 

Το στομάχι μου σφίγγεται. Πιέζομαι. Πάω κάτι να του γράψω. Να του απαντήσω. Το σβήνω… Δεν ξέρω τι να πω.

Θυμάμαι κάτι. Κάτι που διάβασα παλιά.

‘’Ο ένας ληστής σώθηκε. Μην απογοητεύεστε…Ο άλλος ληστής χάθηκε. Γρηγορείτε.’’, έτσι έλεγε…

Το στέλνω.

Καλή σου νύχτα φίλε μου. Ο Θεός μαζί μας.

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.