Έχουμε πόλεμο…
Δεν είναι οι οικονομικές δυσκολίες. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο αυτές θα τις παλέψουμε. Αίμα θα φτύσουμε, αλλά θα τις παλέψουμε.
Δεν είναι το προσφυγικό. Άνθρωποι και αυτοί, και άνθρωποι έχουμε αποδείξει εις πολλά, ότι μέχρι τώρα είμαστε.
Δεν είναι οι όλοι, οι ανάξιοι, εξαιρουμένου μηδενός ευρισκομένου στο προσκήνιο, που κεφαλή λέγεται ή θέλει να γενεί σε αυτόν τον τόπο, που τις τύχες μας ορίζουν. ‘’Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι…’’.
Δεν είναι αξίες, ήθη και ιδανικά, πίστη και πατρίδα, που σε κίνδυνο είναι. Διωγμούς, και τουρκοκρατίες, κατοχές και άλλα πολλά έχουν αντέξει…Πάντοτε στο τέλος θριαμβεύουν…
Είναι κάτι άλλο. Είναι κάτι νέο. Είναι κάτι που για πρώτη φορά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε…
Είναι αυτό το γαμημένο, το αίσθημα προσωρινότητας το οποίο βιώνουμε, κάθε μέρα, ο καθένας, μέσα στο πετσί του. Είναι που κάθε στιγμή, την προηγούμενη ακυρώνει. Είναι το γεγονός, ότι μαχόμαστε και πολεμάμε, χωρίς να ξέρουμε, τί, καλά καλά. Είναι αυτό το αίσθημα που τα νεύρα τα πιο γερά λυγίζει, και τους ψύχραιμους εις όλα μέχρι τώρα τους οδηγεί να σπάσουν. Και περιμένουμε…Και περιμένουμε… Και δεν τελειώνει…
Είναι το αίσθημα προσωρινότητας…
Ας κρατηθούμε όμως. Όσο μπορούμε. Για λίγο ακόμα. Ο ένας τον άλλον. Όπως και όπου μπορεί.
Ή όλοι μαζί όρθιοι μετά το τέλος θα ‘μαστε, ή ο καθένας μόνος του θα ‘χει πέσει…
Όχι διχόνοιες.
Όλοι μαζί.
Λίγο ακόμα…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.