Απλά να ξέρεις πως δεν είσαι μόνο εσύ. Να ξέρεις, πως όλοι τα περνάνε…
Στην αρχή, νιώθεις πως δεν το ζεις. Ότι είναι όλο ένα ψέμα. Ότι είναι όνειρο και κάποια στιγμή πρόκειται να ξυπνήσεις.
Περνάει η ώρα, και την σκυτάλη την παίρνει ο θυμός. Θυμός εναντίον πάντων. Είναι ο Θεός, είναι οι γιατροί, είναι οι γύρω όλοι, είναι το πρόσωπο που λείπει, είναι οι συνήθειες οι κακές, είναι η άτυχη η ώρα οι ένοχοι. Είσαι ακόμα και εσύ. Θυμώνεις ακόμα και με σένα…
Και στο θυμό όμως, δεν μένει κανείς πολύ. Αρχίζει η διαπραγμάτευση. Ώρες ατελείωτες, να συζητάς με τον ίδιο τον εαυτό σου. Να σκέφτεσαι πως θα μπορούσαν αλλιώς να είναι τα πράγματα, να σκέφτεσαι αν θα μπορούσε κάτι διαφορετικά να είχε γίνει. Να ψάχνεις ‘’τα γιατί’’, ξανά και ξανά, και πουθενά ποτέ να μην μπορείς να καταλήξεις. Και είναι αυτό το σημείο το πιο επικίνδυνο, γιατί σε φαύλους κύκλους όλο πέφτεις. Απάντηση βλέπεις, δεν υπάρχει…
Έρχεται στη συνέχεια η κατάθλιψη. Νέκρωση, μούδιασμα, κενό, είναι η ώρα τους τώρα. Και είναι αυτό φυσιολογικό, μην σε ανησυχεί, μην ενοχοποιείς τον εαυτό σου.
Τέλος, θα έρθει η αποδοχή…
Δεν σημαίνει πως τον άνθρωπό σου τον ξεχνάς. Όχι. Ποτέ δε θα ξεχάσεις. Είναι όμως που ο πόνος, εκείνος ο ωμός, όσο περνάει ο καιρός θα απαλύνει. Είναι που θα σταθείς στα πόδια σου και πάλι. Είναι που θα μπορέσεις στη ζωή να συνεχίσεις.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.