Αυτές τις μέρες, είχα μια συζήτηση με μια κοπέλα.
Ήταν δεν ήταν, δεκαεπτά χρονών.
Μιλούσαμε για τις σχέσεις.
Κάποια στιγμή, πάνω στη συζήτηση, μου είπε πως όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα, η ίδια, γνωρίζει κάποιον, στη συνέχεια έρχεται το σεξ, και τέλος αν τα βρίσκουν, προχωράνε σε σχέση.
Γνωριμία, σεξ και στη συνέχεια σχέση…
Την ρώτησα για τους συνομιλίκους της.
Τι άποψη έχουν αυτοί.
Με κοίταξε παράξενα. Νομίζω ότι δεν κατάλαβε την ερώτηση.
-Τι εννοείς, μου είπε. Αυτό είναι το φυσιολογικό…
Προβληματίστικα για λίγο. Για το αν έπρεπε, να συνεχίσω τη συζήτηση…
-Νομίζω, πως το σεξ, έρχεται ως αποτέλεσμα σχέσης, είπα. Και όχι η σχέση, ως αποτέλεσμα του σεξ. Και αυτό, γιατί η ερωτική πράξη, εκ φύσεως, είναι ένα δόσιμο, ένα μοίρασμα στον άλλον. Τόσο σε σωματικό, όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο.
– Ναι, μου είπε. Αλλά τι γίνεται αν δεν τα βρίσκεις με τον άλλον στον σεξ…
Ένιωσα συνυπεύθυνος.
Συνυπεύθυνος, τόσο για το παιδί αυτό, όσο και για όλα τα άλλα παιδιά, τα μικρότερα, τα μεγαλύτερα. Για όλα αυτά τα παιδιά, στα οποία βιαίως, επιβάλλαμε, είτε με την καταναλωτική μας θέληση, είτε με την ψυχρή μας αδιαφορία, ένα άκρως, υλιστικό, εγωκεντρικό πρότυπο. Ένιωσα συνυπεύθυνος, για όλα τα παιδιά, τα οποία τραυματίζονται στο βωμό του πανσεξουαλισμού, αγνοώντας την πραγματική χαρά του έρωτα και της ερωτικής πράξης.
Μπορεί να κάνω λάθος.
Μακάρι. Μακάρι καμμία επίπτωση να μην υπάρχει στον ψυχισμό ενός παιδιού που ξεκινώντας τη ζωή του, θεωρεί το σεξ ώς προυπόθεση για να έρθει σε σχέση, για να ερωτευτεί.
Μπορεί να κάνω λάθος…Μακάρι…
Τι γίνεται όμως, αν δεν κάνω…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.