Δεν είμαι ούτε πολιτικός, ούτε οικονομολόγος. Κατά συνέπεια ο λόγος μου, δεν μπορεί να είναι ούτε πολιτικός, ούτε οικονομολογικός, ούτε κομματικός. Δεν έχω ούτε τη γνώση, ούτε τη διάθεση να μιλήσω, να πω μια άποψη, για το τι ”πρέπει” να γίνει. Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα αδιαφορίας, αλλά μάλλον αποτέλεσμα προβληματισμού. Δεν έχω να πω τίποτα απολύτως για το,”τι”.
Για το”πως” όμως, θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις…
Όπως θα έλεγε ο G.R.R Martin, είμαι και εγώ παιδί του καλοκαιριού. Και ο χειμώνας αν δεν έχει έρθει ήδη, όλα δείχνουν ότι είναι πολύ πολύ κοντά, ότι και αν αυτό σημαίνει. Και όταν στην παραπληροφόρηση, την προπαγάνδα, τις απειλές, την καταπίεση και την οικονομική εξαθλίωση έρχονται και προστίθενται οι διχόνιες, οι καβγάδες, και τα ασύστολα κατηγορώ του ενός προς τον άλλον, τότε η λέξη ψυχραιμία, μοιάζει αστεία.
Όχι ότι είναι κακό πράγμα η ψυχραιμία…Αντιθέτως. Δεν είναι όμως αρκετή. Δεν είναι αρκετή, για να μπορέσουμε να αντέξουμε τα όσα τώρα συμβαίνουν, και τα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν. Δεν είναι αρκετή για να μείνουμε ενωμένοι. Δεν είναι αρκετή για να τα καταφέρουμε.
Και δεν είναι αρκετή, γιατί η ψυχραιμία, προϋποθέτει λογική. Η λογική όμως, μας θέλει να προετοιμαζόμαστε για κάτι, ακόμα και αν δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς, και ας έχουμε όλοι άποψη. Η λογική θέλει να τρέξουμε και να μαζέψουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε για την πάρτη μας, η λογική θέλει να ζήσουμε τα παιδιά μας, η λογική θέλει να αποτάξουμε το οτιδήποτε και οποιονδήποτε στέκεται ενάντια σε αυτό. Ακόμα και αν αυτός ο κάποιος, είναι ο συνταξιούχος, ο ηλικιωμένος, ο άρρωστος, ο φίλος ο οποίος διαφωνεί, το παιδί του γείτονα, ο συνέλληνας, ο συνάνθρωπος…
Ποιο λοιπόν είναι αυτό το ”πως”; Μία φράση…
”Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού”…
Δεν θέλει λογική. Θέλει υπέρβαση. Εν Χριστώ υπέρβαση. Υπέρβαση της ανθρώπινης φύσης. Υπέρβαση της ανθρώπινης λογικής. Θέλει αυτοθυσία….
Και αυτοθυσία θα πει, να στηρίξεις το διπλανό σου ο οποίος τοποθετείται πολιτικά αντίθετα από εσένα, ακόμα και αν τη τοποθέτηση του την βρίσκεις καταστροφική. Αυτοθυσία θα πει, να μην βγάζεις εσύ τα χρήματα σου προκαλώντας χάος στο τραπεζικό σύστημα, αλλά να βοηθήσεις τον ηλικιωμένο να βγάλει τα δικά του, αν και εφόσον το έχει αποφασίσει. Αυτοθυσία θα πει, να μην τρέξεις να ξετινάξεις τα όποια σούπερ μάρκετ για να γεμίσεις τη κοιλιά σου, για να έχεις, αλλά να μοιραστείς το ένα που έχεις, με αυτόν που δεν έχει τίποτα. Αυτοθυσία θα πει, το να πεινάν τα παιδιά σου, και το ένα που έχεις να το μοιραστείς με το παιδί του γείτονα.
-Μα αυτό δεν έχει λογική…
Φυσικά και δεν έχει. Δεν έχει ανθρώπινη λογική. Αυτό γίνεται μόνο αυτοθυσιαστικά. Εν Χριστώ. Σταυρικά. Και μπορεί να γίνει πράξη, είτε πιστεύει κάποιος, είτε όχι.
Με αυτόν όμως τον τρόπο.
Υπερβατικά.
Θυσιάζοντας τους εαυτούς μας για τον συνάνθρωπο.
Μόνον τότε, θα μπορέσουμε να πούμε και να ακούσουμε ξανά ως Έλληνες…”ιδού, ο χειμών παρήλθεν, η βροχή διέβη, απήλθε” (Άσμα Ασμάτων, κεφ.2).
29 Ιουνίου 2015
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.